2559

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง จงรักภักดี (2559/2016) เรื่องราวของชายหนุ่มผู้มอบกายและถวายใจเป็นความจงรักภักดีแด่องค์ภูมินทร์รัชกาลที่ ๙ ในช่วงเวลาหลังจากวันที่คนไทยทั้งแผ่นดินโศกศัลย์อย่างที่สุด เหตุจากการเสด็จสวรรคตของพ่อหลวง รัชกาลที่ ๙ เมื่อวันที่ ๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๙ ชีวิตของเขาและผู้คนรอบข้างได้เปลี่ยนไป แต่ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ในใจก็ยังคงมิเปลี่ยนแปลง นั่นก็คือ "ความจงรักภักดี"

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง จากฟากฟ้าสุราลัย (2559/2016) เป็นจดหมายที่ราษฏรตัวเล็กๆ ที่บางคนอาจจะคิดว่าไม่มีความสำคัญอะไรเลยแต่สำหรับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่9 แล้ว ทุกคนมีความสำคัญเสมอกันหมด ทุกข์ของราษฏรไม่ว่าจะเป็นใครก็อยู่ในสายพระเนตรของพระองค์เสมอ “เทวดาของหนู” เด็กชาย นที บุญยะสุขานนท์ วัย 7 ขวบ มีฐานะยากจน มารดาชื่อ เพ็ญรุ่ง บุญยะสุขานนท์ เมื่อแรกเกิด มารดาซึ่งมีอาชีพขายของที่ห้างขายปลีก ซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับวัดแห่งหนึ่งในอำเภอนั้น และที่วัดแห่งนี้เองมีชายฐานะยากจนแต่มีน้ำใจดีงาม ชื่อ นายไพโรจน์ วารวร อาศัยอยู่ นายไพโรจน์ช่วยงานของวัดทุกอย่างเพื่อตอบแทนที่ให้ตนได้อาศัยร่มไม้ชายคา และมีอาหารกินจากข้าวก้นบาตร ด้วยความเป็นคนขยันขันแข็งไม่ย่อท้อ นายไพโรจน์ยังได้ไปรับจ้างเข็นผักผลไม้ในตลาด ซึ่งเป็นตลาดใหญ่ประจำอำเภอ เมื่อนางเพ็ญรุ่งคลอดบุตรชายใหม่ๆ ด้วยความที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว จึงทำให้ไม่สามารถหยุดทำงานได้ นางจึงนำเด็กชาย นที มาฝากไว้กับนายไพโรจน์ซึ่งรู้จักนับถือกัน นายไพโรจน์ช่วยเลี้ยงเด็กชายนทีด้วยความรัก และเมตตาจนเกิดเป็นความผูกพันเรื่อยมา เด็กน้อยเรียกนายไพโรจน์ว่า “พ่อ” และรักเขาเหมือนพ่อบังเกิดเกล้า ส่วนนายไพโรจน์ก็รักนทีดุจลูกแท้ๆ เช่นกัน นทีโตขึ้นมาเป็นเด็กขยันขันแข็ง ช่วยแม่ทำงานเข็นผักในตลาด ตามคำสั่งสอนของบิดาบุญธรรม ซึ่งเน้นถึงความกตัญญูรู้คุณ และความวิริยะอุตสาหะ ไม่ยอมแพ้ต่อความยากลำบากใดๆ สำหรับตัวนายไพโรจน์เอง วัยที่มากขึ้นก็นำพาโรคร้ายมาด้วย เขาป่วยเป็นโรคเบาหวาน โรคความดันโลหิตสูง แต่เขาก็ไม่เคยหยุดทำงาน จนในที่สุดโรคเบาหวานทำให้ตามัวจนเกือบมองไม่เห็น เมื่อเป็นแผลที่ขาก็รักษาไม่หาย มิหนำซ้ำยังเกิดอุบัติเหตุจากรถจักรยานล้มอีก อาการจึงหนักยิ่งขึ้น จะไปรักษาก็เดินทางไม่สะดวก ความเจ็บป่วยทำให้ท้อแท้ เงินทองก็ขัดสน นทีเฝ้ามองพ่อบุญธรรมด้วยความเป็นห่วง ได้แต่ช่วยดูแลตามประสาเด็ก 7 ขวบ เท่าที่จะทำได้ จนกระทั่งวันหนึ่งเด็กชายได้เห็นข่าวพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่9 ในทีวี จึงถามมารดาว่า “เขาเป็นใคร” มารดาตอบว่า “ท่านเป็นเทวดา ท่านช่วยเหลือคนมากมาย” เขาจึงคิดตามประสาเด็กว่า ในเมื่อเป็นเทวดา ท่านก็น่าจะช่วยพ่อได้เช่นกัน หลังจากนั้น เขาจึงเขียนจดหมายไปถึงพระองค์ โดยเขียนด้วยดินสอ ด้วยภาษาง่ายๆ แบบเด็กๆ และไม่ได้คิดเลยว่า “เทวดา” ของเขาจะได้รับจดหมาย และตอบกลับหรือเปล่า เมื่อบิดาบุญธรรมซึ่งพอค่อยยังชั่วก็มารับนทีไปช่วยขนผักที่ตลาด เด็กชายจึงแอบเดินไปส่งจดหมายที่ไปรษณีย์ ต่อมาไม่นาน ก็มีหนังสือตอบกลับมาจากสำนักพระราชวังว่า จะมารับตัวพ่อของเขาไปรักษา ทำให้เด็กชายดีใจมาก ที่พ่อจะไม่ต้องเสียชีวิตแล้ว หลังจากนั้นประมาณ 2 อาทิตย์ ก็มีคนจากสำนักพระราชวัง กาชาดจังหวัด ผู้ว่าฯ และนายอำเภอมาที่บ้านเพื่อรับตัวพ่อไปรักษา ไม่แต่เท่านั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่9 ยังพระราชทานทุนการศึกษาให้เขาอีกเดือนละ 1000 บาท อีกทั้งยังระบุว่า หากขาดเหลืออะไรก็ให้เขียนจดหมายไปแจ้งได้ ซึ่งเขาก็ไม่เคยเขียนไปอีกเลย เพราะคิดว่าสิ่งที่ท่านพระราชทานมานั้นมากมายแล้ว ภายหลัง ครอบครัวของนทียังได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาล ที่9 โดนทางหน่วยงานของกาชาดจังหวัดราชบุรี ได้เข้ามาทำการสร้างบ้านให้ ทำให้มีชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้น ปัจจุบัน มารดาของเขามีอาชีพขายไอศกรีมขอมีรายได้เลี้ยงดูครอบครัว ส่วนบิดาบุญธรรมก็อยู่ในความดูแลของแพทย์ที่โรงพยาบาลศิริราช และโรงพยาบาลรามาธิบดี ปัจจุบัน นทีมีอายุ 14 ปี เขาและครอบครัวรู้สึกเสียใจมากเช่นเดียวกับคนไทยทุกคนที่ได้ทราบข่าวการสวรรคตของในหลวง เพราะเขายังไม่ได้มีโอกาสตอบแทนที่พระองค์ทรงมีพระเมตตาช่วยบิดา บุญธรรม และครอบครัวของเขาเลย แต่ก็ตั้งใจจะทำความดีเพื่อพระองค์ โดยตั้งใจเล่าเรียน และน้อมนำเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้ในชีวิตประจำวันด้วยการประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือย และจะเติบโตเป็นคนดีของสังคมตลอดไป “สู่สายธารพระเมตตา” เรื่องนี้เป็นการแสดงถึงพระเมตตาอันไม่มีที่สิ้นสุดของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่9 ที่ทรงมีต่อราษฏรของพระองค์ที่ไม่ว่าจะเป็นศาสนาใด อยู่ห่างไกลแค่ไหน แต่พวกเขาเหล่านั้นก็อยู่ในสายพระเนตรของพระองค์ตลอดเวลา เป็นเรื่องของเด็กหญิงมุสลิมวัย 7 ปี ชื่อ “จ๋า” โดยเล่าผ่าน กี พี่ชายของเธอครอบครัวของจ๋าบิดาเป็นตำรวจอยู่ที่ สภ.บาเจาะ จังหวัดนราธิวาส กี จ๋า และน้องๆได้มีโอกาสได้เห็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่9 ในปี พ.ศ.2535 หลายครั้ง เพราะพระองค์เสด็จไปที่นั่นบ่อยๆในปีนั้น เนื่องจากบิดาต้องไปถวายอารักขา ภาพของในหลวงที่ทรงโบกพระหัตถ์และแย้มพระสรวลให้กับประชาชนที่ไปรับเสด็จจึงติดตาตรึงใจเขาตลอดมา ในปี 2544 บิดาของกีถูกยิงเสียชีวิตจากเหตุการณ์ “ยุทธการใบไม้ร่วง” เมื่อบิดาตายแม่จึงกลายเป็นเสาหลักของครอบครัว ซึ่งมีถึง 7 ชีวิต รวมทั้งแม่เป็น 8 แม่ต้องอพยพครอบครัวหนีไปอาศัยที่อื่นเพราะไม่รู้ว่าใครมายิงพ่อ และจะตามมาทำร้ายคนที่เหลือหรือไม่ ความลำบากของแม่ที่ต้องทำงานเลี้ยงลูกถึง 7 คน ทำให้ก็อยากจะลาออกจากโรงเรียน แต่เมื่อหวนนึกถึงที่พ่อเคยบอกว่า “ความฝันของพ่อคือต้องการให้ลูกทุกคนเรียนจบปริญญา” ทำให้เขาต้องเปลี่ยนใจกลับมาเรียนต่อ ความลำบากของแม่ทำให้ทุกคนพยายามตั้งใจเรียนเพื่อจะได้จบมาช่วยแม่เร็วๆ ถึงจะต้องอดมื้อกินมื้อทุกคนก็ไม่ท้อแท้ ต่อมา “จ๋า” น้องสาววัย 7 ขวบ ซึ่งไม่รู้จะช่วยแม่อย่างไรดี เพราะเห็นแม่ทั้งเหนื่อย ทั้งลำบากตากตรำ จึงตัดสินใจเขียนจดหมายถึงในหลวง บอกเล่าเรื่องราวความลำบากของแม่หลังพ่อถูกยิงเสียชีวิต โดยระบุชื่อผู้รับว่า “ถึง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว” แล้วหย่อนลงตู้ไปรษณีย์โดยไม่ได้ติดแสตมป์ และไม่มีใครรู้เลย หลังจากนั้น...ก็มีเจ้าหน้าที่จากศาลากลางจังหวัดปัตตานี มาพบที่บ้าน ตามที่อยู่บนจดหมายบอกให้ไปพบนิติกรจังหวัดที่ศาลากลาง และให้นำตัวลูกสาวคนที่เขียนจดหมายไปพบด้วย เมื่อทุกคนไปถึง เจ้าหน้าที่จึงถามจ๋าว่า นี่ใช่จดหมายที่เธอเขียนถึงในหลวงหรือเปล่า จ๋ารับว่าเป็นเธอเอง เจ้าหน้าที่ตอบว่า “ในหลวงทรงทราบ และทางสำนักราชเลขาได้แจ้งเรื่องนี้กลับมายังจังหวัด” เมื่อเจ้าหน้าที่พูดจบ ทั้งแม่ และลูก ต่างน้ำตาไหล ด้วยความตื้นตันใจอย่างสุดซึ้งเพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่า จะได้รับพระมหากรุณาธิคุณถึงเพียงนี้ พระองค์ทรงรับรู้ถึงความมีตัวตนของพวกเขา ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน หรือนับถือศาสนาใดก็ตาม “จากฟากฟ้าสุราลัย” “จากฟากฟ้าสุราลัย” เป็นเรื่องราวของนางสาว อรธีรา รสหอม หรือ น้องส้ม ในวัย 13 ขวบ ชาวตำบลธรรมามูล อำเภอเมืองชัยนาท จังหวัดชัยนาท นางจำรูญ มารดาประกอบอาชีพรับจ้าง ส่วน นายสมบูรณ์ บิดาเป็นลูกจ้างประจำสำนักงานชลประทานที่12 ส้มยังมีน้องสาวอีก1คน คือ เด็กหญิง ธนพร หรือน้องส้มเป็นเด็กขยันขันแข็ง ช่วยพ่อแม่ทำงานทุกอย่างเพื่อผ่อนเบาภาระ เพราะทั้งสองสุขภาพไม่ดี นายสมบูรณ์ป่วยด้วยโรคกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด และเบาหวาน ส่วนนางจำรูญผ่าตัดมดลูกถึง 3 ครั้ง จึงทำงานหนักไม่ค่อยได้ นอกจากนี้ช่วงปิดเทอม ส้มยังรับจ้างลุงขายน้ำอ้อยริมถนนสายเอเชียโดยได้ค่าจ้างวันละ 100 บาท เพื่อช่วยครอบครัวอีกแรง ถึงแม้จะต้องมีภาระหลายอย่าง แต่ส้มก็ไม่เคยทิ้งการเรียน ผลการเรียนจึงอยู่ในขึ้นดีเยี่ยม ต่อมาส้มถูกรถบรรทุกสิบล้อชน อาการสาหัส ขาขวาขาดตั้งแต่ใต้หัวเข่า นิ้วมือซ้ายขาดทั้งหมด มือขวาเหลือแค่ 3 นิ้ว นอกจากนี้ยังเสียใบหูขวา และผมบริเวณศีรษะด้านขวา หมอบอกให้ครอบครัวทำใจ เพราะส้มอาจจะไม่รอด นางจำรูญไม่รู้จะทำอย่างไร ด้วยความที่กลัวว่าลูกจะตาย จึงคิดถึงในหลวงว่าท่านคงจะช่วยได้ ด้วยท่านเป็นเทวดา รับรู้ทุกข์สุขและช่วยเหลือผู้คนในแผ่นดิน ถ้าตนขอพระราชทานความช่วยเหลือไป ลูกอาจจะได้รับการรักษาในโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ และอาการอาจจะดีขึ้น นางจำรูญจึงได้ทูลเกล้าฯ ถวายฎีกาต่อองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่9 หลังจากนั้นไม่นาน ครอบครัวนี้ก็ได้เข้าสู่สายธารแห่งพระเมตตา ความช่วยเหลือในด้านต่างๆได้ทยอยเข้ามา ตั้งแต่การรักษาพยาบาล การให้ทุนการศึกษา อันประกอบด้วย ทุนประกอบอาชีพจำนวน 5 หมื่นบาท ทุนการศึกษาต่อเนื่อง ทูลเกล้าฯ ความโดยสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ และทุนสนับสนับสนุนการดำรงชีพ จำนวน 5 หมื่นบาท หลังจากส้มอาการดีขึ้นแล้ว ได้มีหนังสือสำนึกนพระมหากรุณาธิคุณ ตลอดเวลาที่ผ่านมาส้มรู้สึกว่า ในหลวงทรงให้ชีวิตใหม่แก่เธอ เธอบอกว่า “พระองค์คือลมหายใจของเธอ” และทำให้เธอเปลี่ยนความคิด ทุกความท้อแท้ ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปด้วยเกรงจะเป็นภาระของครอบครัว กลับมามีกำลังใจที่จะต่อสู้อีกครั้ง โดยจะตั้งใจเรียน ปฎิญาณตนจะเป็นคนดี และท้ายที่สุดอยากทำงานรับใช้เบื้องพระยุคลบาท ถึงแม้เธอจะไม่มีโอกาสนั้น แต่เธอก็ตั้งใจจะทำความดีเท่าที่จะทำได้ โดยเฉพาะให้กำลังใจแก่ผู้ที่กำลังท้อแท้สิ้นหวังในชีวิต เช่นเดียวกับที่เธอได้รับพระเมตตาพระราชทานกำลังใจจากพระองค์

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง อาทิตย์อับแสง (2559/2016) เมื่อรู้ข่าวการเสด็จสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวโดยไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ ชายชราที่ชื่อว่า ซือเล่อ ถึงกับทรุดลงกราบ ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ริมถนนอย่างไม่อายใคร ใครจะคาดคิดว่า วันนี้จะมาถึง 50 ปีที่แล้วหากไม่มีพระองค์ ซือเล่อและชาวไทยภูเขาคงไม่มีชีวิตสุขสบายอยู่มาจนทุกวันนี้ หลังกลับมาถึงหมู่บ้านปางแง ชายชราที่ชื่อซือเล่อล้มป่วยลงด้วยความเสียใจ แม่เฒ่าคำกิ่งเองก็ไม่ต่างกัน คนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านปางแงมารวมตัวพูดคุย ต่างสำนึกในพระมหกรุณาธิคุณ เมื่อขาดพระองค์ไปทำให้ทุกคนอยู่ในอาการโศกเศร้า อาการป่วยของพ่อเฒ่าซือเล่อเองก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น ท้องฟ้าที่หมู่บ้านมืดครึ้มเมื่ออาทิตย์อับแสง ซือเล่อนอนฟังคนรุ่นใหม่ในหมู่บ้านซึ่งไม่ค่อยเข้าใจซาบซึ้งในสิ่งที่ในหลวงทำให้ด้วยความไม่สบายใจ จึงฝืนสังขารลุกขึ้นมาแล้วเล่าเรื่องให้ทุกคนฟังว่าพระองค์มีพระมหากรุณาธิคุณต่อชายไทยภูเขามากเพียงใด เมื่อ 50ที่แล้ว ชายหนุ่มที่ชื่อซือเล่อ คือหนึ่งในชาวไทยภูเขาของหมู่บ้านปางแง ที่ทั้งหมู่บ้านมีอาชีพปลูกฝิ่นขายให้กับกองกำลังต่างชาติของนายพล เอ็งช่วน ทุกคนในหมู่บ้านปางแงใช้ชีวิตอย่างผิดกฎหมาย ไร้สัญชาติ หลบๆซ่อนๆ จากอำนาจรัฐ สภาพความเป็นอยู่ของทุกคนในหมู่บ้าน เต็มไปด้วยความกดดัน และถูกควบคุมโดยกองกำลังต่างชาติที่คอยบังคับให้คนในหมู่บ้านต่อต้านข้าราชการไทย ซอซอ แม่ของซือเล่อป่วยหนัก หมอผีในหมู่บ้านไม่สามารถรักษาให้หายได้แล้ว ทำให้ซือเล่อตัดสินใจแอบพาซอซอหนีจากหมู่บ้านไปหาหมอที่มากับคณะของในหลวง จนซอซออาการดีขึ้น และหายจากการเจ็บป่วยในที่สุด ด้วยเหตุนี้ทำให้ซือเล่อเริ่มมีความคิดที่แตกต่างจากคนในหมู่บ้านปางแง ซือเล่อพยายามติดต่อหาข่าวเรื่องการเสด็จของในหลวง และสิ่งที่พระองค์พยายามจะช่วยเหลือชาวไทยภูเขาที่หมู่บ้านอื่น ๆ ซือเล่อเล่าให้ คำกิ่ง สาวคนรักฟังเรื่องในหลวงอยากให้ชาวไทยภูเขาเลิกปลูกฝิ่น แต่แล้วเรื่องรู้ไปถึงหูของเล่าต๋า ทำให้เล่าต๋าไม่พอใจ ซือเล่อจึงถูกจับตัวไปสอบสวน และเฆี่ยนตี เพื่อล้างสมอง ซือเล่อพยายามอธิบายเรื่องดีๆ ของในหลวงให้เล่าต๋าฟัง แต่เล่าต๋าไม่สนใจ กองกำลังของนายพลเอ็งช่วน ถูกตชด.โจมตี ล่าถอยเข้ามาในหมู่บ้านปางแง และยึดหมู่บ้านปางแงเป็นฐานที่ตั้ง เล่าต๋าและคนในหมู่บ้านเริ่มเห็นธาตุแท้ของนายพลเอ็งช่วนที่เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตัว ทำทุกอย่างเพื่อให้พวกของตัวเองรอด โดยไม่สนใจชีวิตของชาวบ้านในหมู่บ้านปางแง เล่าต๋าเสียใจจนกระทั่งล้มป่วยลงด้วยความตรอมใจ คำกิ่ง ลูกสาวของเล่าต๋าจึงขอร้องให้ซือเล่อ พาเล่าต๋าไปหาหมอหลวงที่หมู่บ้านใกล้เคียง แต่แล้ว นายพลเอ็งช่วนรู้ข่าวจึงส่งคนออกไปตามล่า เพราะเข้าใจว่าเล่าต๋าทรยศ ซือเล่อ คำกิ่ง เล่าต๋า พยายามหลบหนีเอาชีวิตรอด จนกระทั่งมาพบกับกองกำลังตำรวจตระเวณชายแดน และได้รับการช่วยเหลือ ตำรวจตระเวนชายแดนบุกเข้ายึดหมู่บ้านปางแง ขับไล่นายพลเอ็งช่วนออกไปได้สำเร็จ เล่าต๋าได้รับการดูแลจากหมอหลวง ซาบซึ้งในสิ่งที่ในหลวงทรงกระทำเพราะได้มาประสบด้วยตัวเอง เมื่อกลับไปที่หมู่บ้านปางแง เล่าต๋า คำกิ่ง และซือเล่อจึงกลับไปทำลายไร่ฝิ่น และเข้าร่วมกับโครงการในพระราชดำริ ปลูกพืชเมืองหนาวกัน หมู่บ้านปางแง ได้รับการพัฒนา ความเป็นอยู่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก ซือเล่อแต่งงานกับคำกิ่ง และได้รับตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านมาจนปัจจุบัน เมื่อพ่อเฒ่าซือเล่อเล่าจบ เขาก็เข้าใจทันทีว่าชีวิตที่เหลืออยู่เขาจะทำสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต นั่นคือหน้าที่ในการถ่ายทอดสิ่งที่ในหลวงทรงทำให้คนรุ่นใหม่ได้ยินได้ฟัง เพราะแม้พระองค์จะจากไปแล้ว แต่คุณความดีของพระองค์จะต้องยังคงอยู่ตราบนานเท่านาน หมายเหตุ อาทิตย์อับแสง คือชื่อเพลงพระราชนิพนธ์

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง แสงสุดท้าย (2559/2016) แสงเทียนเด็กหนุ่มวัย 17 ผู้มีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะเป็นอย่างมากประทีปพ่อของเทียนก็มีฝีมือทางด้านศิลปะ มากอยู่เหมือนกัน เขาเคยใฝ่ฝันจะเป็นศิลปินเพียงแต่ตอนนี้ดวงตาทั้ง 2 ข้างของประทีปไม่สามารถใช้การได้เหมือนเดิมที่พอจะมองเห็นได้ มีเพียงแสงมัว ๆ ประทีปตั้งความหวังเอาไว้ ว่าเทียนจะสานฝันของเขาได้ และเทียนก็ทำได้จริง ๆ เทียนสอบเข้าเรียนที่ อาชีวะปลูกศิลป์ ได้สำเร็จด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง ทำให้เขาได้เป็นนักเรียนทุนของสถาบัน ประทีปปลื้มใจมาก ชีวิตชายพิการยากจนต้องอาศัยวัดอยู่ดูมีความหวังเรืองรองขึ้นมา ผลการเรียนของเทียนออกมาดีมาก ฝีมือวาดภาพ และปฏิมากรรมอันเก่งฉกาจของเทียนทำให้ อ. สัญญา พอใจและมักจะหางานพิเศษมาให้เทียนทำเพื่อหารายได้มาจุนเจือครอบครัว แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทั้ง อ.สัญญา และประทีปกังวล ก็คือกลุ่มเพื่อนของเทียน ซึ่งประกอบไปด้วย วิณ ลูกชายนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ผู้มั่งคั่งซึ่งมีนิสัยรักพวกพ้องมาก บิ๊กลูกชายร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ ผู้มีนิสัยเกเร และชอบหาเรื่องมาให้เพื่อน ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนโจ๊ก ลูกแม่ค้าในตลาด และภูมิลูกครูก็ทำตัวเป็นลูกสมุนของบิ๊ก ผู้ที่พร้อมจะลุยเสมอเพียงแต่บิ๊กเอ่ยปาก กลุ่มของบิ๊กคือ ตัวปัญหาของสถาบัน เมื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น บิ๊กจะกระพือไฟให้ลุกลาม ยุยงเพื่อนร่วมสถาบันให้ลุกขึ้นมาต่อยตีกับคู่อริต่างสถาบัน เทียนก็มักจะติดร่างแหไปกับเขาด้วยทุกครั้ง มันทำให้ประทีปเจ็บปวดหัวใจ เหตุผลที่เทียนต้องเข้าไปยุ่งกับการทะเลาะวิวาททุกครั้ง ก็เพราะเขาห่วงวิณ วิณเป็นเพื่อนสนิทของเทียน ถึงแม้ว่า วิณจะเป็นลูกคนรวย แต่ก็ไม่เคยรังเกียจเด็กวัดจน ๆ อย่างเทียน เวลาที่เทียนลำบาก วิณจะช่วยเหลือทุกครั้งไป อ.สัญญา และหลวงพ่อรู้ดีว่าเทียนไม่ใช่เด็กที่ชอบมีเรื่อง เทียนเป็นเด็กดีและมีน้ำใจว่าง ๆ เทียนมักจะจับเด็กเล็ก ๆ แถววัดมาสอนวาดรูปโดยไม่ได้คิดมูลค่าใด ๆ เลย เพื่อให้เด็ก ๆ มีกิจกรรมที่สร้างสรรค์ในวันหยุดดีกว่าไปเกกมะเหรกเกเรทุกอย่างอยู่ในสายตาหลวงพ่อเสมอ ทุกครั้งที่เทียนไปมีเรื่องมา ประทีปมักจะใส่อารมณ์กับลูกเสมอ แม้เทียนจะอธิบายเหตุผลก็ตาม นี่เองที่เป็นสาเหตุ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกเป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่นพ่อลูกจะพูดคุยกันเท่าที่จำเป็นเท่านั้น วันหนึ่ง ๆ ประทีปจะขลุกอยู่กับการปั้นพระประธาน เขาค่อย ๆ คลำปั้นไปทีละเล็กละน้อยจนเป็นที่เวทนาของชาวบ้าน เพราะดูแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จ ประทีบมีลูกมือตัวน้อย คือ น้ำขิง คอยเล่นซนช่วยหยิบจับอุปกรณ์ต่าง ๆ อยู่ใกล้ ๆ น้ำขิงทำให้ประทีปคิดถึง แสงทอง ลูกสาวที่ภรรยาของเขาพาหนีไปตอนที่ตัวเท่า ๆ กับน้ำขิง จึงทำให้ประทีปเอ็นดูน้ำขิงเป็นพิเศษ ป้านิ่ม ย่าของน้ำขิงเป็นคนพูดมาก แม้จะมีน้ำใจหาข้าวปลามาให้กินทุกวัน แต่ก็อดบ่นโน่นบ่นนี่ ค่อนแคะถึงความล่าช้าในการสร้างพระประธานของประทีปไม่ได้ แกเคยเปรย ๆ กับหลวงพ่อว่า ให้ไปสั่งซื้อแถวเสาชิงช้าน่าจะง่ายกว่า แต่หลวงพ่อก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ถึงแม้จะโดนค่อนแคะทุกวัน แต่ประทีปก็ยังคงยึดมั่นในความเพียร อย่างที่ในหลวงทรงสอนเอาไว้ ผ่านพระราชนิพนธ์ พระมหาชนก เทียนเองก็อยากจะช่วยพ่อทำ แต่เข้าใกล้กันทีไร ก็มักจะมีเรื่องให้ทะเลาะกันเสมอ จึงทำให้เทียนต้องคอยเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้พ่อ อีกสิ่งหนึ่งที่ประทีปทำเป็นประจำก็คือ การไปเฝ้ารอรับเสด็จองค์พระบาทพระเจ้าอยู่หัวและพระบรมวงศานุวงศ์ที่โรงพยาบาลสิริราช ยิ่งช่วงหลัง ๆ ที่มีข่าวพระอาการประชวรของพระองค์ออกมาถี่เหลือเกิน ยิ่งทำให้ประทีปไม่สบายใจ ต้องไปเฝ้ารอฟังข่าวพระอาการของพระองค์บ่อยขึ้น ถึงแม้การเดินทางไปแต่ละครั้งจะยากลำบากแค่ไหน ประทีปก็จะไป เทียนเป็นห่วงพ่อ แต่ทักท้วงเท่าไหร่พ่อก็ไม่ฟัง ทำให้เทียนเหนื่อยใจคนที่รู้ทุกเรื่องและเป็นที่ปรึกษาให้เทียน คือเพลงชนก เพลงมีความรู้สึกดี ๆ ให้เทียน เทียนเองก็หลงรักเด็กสาว หน้าตาน่ารัก จิตใจดี ฝีมือเขียนรูปฉกาจอย่างเพลง เพียงแต่เทียนรู้สึกเจียมตน จึงไม่เผยความรู้สึกใด ๆ ออกมาและอีกหนึ่งเหตุผลก็คือ เทียนรู้ว่าวิณชอบเพลง ถ้าเพื่อวิณแล้ว เทียนยอมได้ทุกอย่าง แม้ตัวเองจะต้องเจ็บปวดหัวใจก็ตาม วันหนึ่งนักเรียนอาชีวะยกพวกตีกันครั้งใหญ่ จนทำให้ หมี เพื่อนสนิทในชั้นเรียนคนหนึ่งของเทียนต้องตาย หมีเป็นคนหงอ ๆ ขี้กลัว มักจะคอยบอกเทียนให้เลิกยุ่งกับบิ๊ก แต่เทียนไม่เชื่อ การตายของหมี ทำให้เทียนเสียใจมาก อ.สัญญาเรียกกลุ่มหัวโจกมาตักเตือนทำให้เกิดการโต้เถียงกัน อ. สัญญาบันดาลโทสะไปตบหน้าวิณเข้า เรื่องไปถึงพ่อวิณ ผอ.รำไพ ต้องเข้ามาช่วยเคลียร์ปัญหาด้วยความลำบากใจ เพราะพ่อวิณบริจาคเงินสร้างห้องภาพพิมพ์ ห้องคอมพิวเตอร์ และอีกสารพัดอย่างในโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งมันมีประโยชน์ต่อการเรียนการสอนมาก ผอ.รำไพ ขอให้ อ.สัญญาขอขมาพ่อวิณ เพื่อให้ทุกปัญหาเบาลง อ.สัญญาน้อยใจมากจะขอลาออก ผอ.รำไพขอร้องให้พิจารณาให้ดี เพราะโรงเรียนยังต้องการครูดี ๆ อย่าง อ.สัญญา ให้อยู่ช่วยอบรมสั่งสอน และคอยกันพวกเด็ก ๆ ออกจากพวกรุ่นพี่นักเลงหัวไม้ ที่แม้จะจบไปแล้ว แต่ก็ยังวนเวียนคอยยุงให้น้องรักสถาบันแบบผิด ๆ อย่าง แบงค์ อ.สัญญาท้อใจบอกกับ ผอ.รำไพว่าไม่มีใครมาเปลี่ยนวิถีชีวิตของเด็กพวกนี้ได้แต่ ผอ.แย้งว่า ถ้าพวกเขามีแบบอย่างที่ดี มีคนอบรมสั่งสอนที่ดี วันหนึ่งพวกเขาจะเปลี่ยนได้ อ.สัญญาฟังก็ใจอ่อน ตั้งหน้าตั้งตารอปาฏิหาริย์ ส่วนประทีปเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ 2 พ่อลูกถึงจุดแตกหัก ประทีปโกรธเทียนมากถึงขั้นลงไม้ลงมือทำให้เทียนเสียใจมาก เทียนน้อยใจที่ประทีปไม่เคยมั่นใจในตัวเขาเลย ถ้าพ่อมีเหตุผลพอและรับฟังเขาอย่างตั้งใจ พ่อจะรู้ว่าเขาไม่ผิด และไม่ได้ตั้งใจที่จะมีเรื่องต่อยตี หลังจากวันนั้นพ่อลูกก็แทบไม่ได้คุยกันเลย พ่อของบิ๊กเป็นเพียงเจ้าของร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์เล็ก ๆ แต่เขากลับมีเงินให้ลูกผลาญเล่นอย่างเหลือเฟือ แท้จริงแล้ว เขาแอบขายยาไอซ์ให้กลุ่มวัยรุ่นละแวกนั้นและยังมีแผนขยายเข้าไปสู่สถาบันการศึกษาอีกต่างหาก บิ๊กไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเพราะพ่อไม่อยากให้บิ๊กรู้ คนเป็นพ่อย่อมอยากจะดูดีเสมอในสายตาลูก แต่โจ๊กและภูมิรู้ดี นั่นเป็นเหตุผลที่ 2 คนอยากเป็นลูกไล่บิ๊ก เพราะจะได้รางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ จากพ่อของบิ๊กอยู่เสมอ คนที่สงสัยในตัวพ่อบิ๊กอีกคนหนึ่งคือเทียน นั่นเป็นเหตุผลที่เขาพยายามดึงวิณออกจากกลุ่มของบิ๊ก แต่วิณไม่ยอม การมีบิ๊กและกลุ่มนักเรียนนักเลงคุ้มหัว การได้ออกไปต่อยไปตีทำให้วิณรู้สึกได้ถึงพลังและอำนาจบางอย่างที่เขาไม่เคยมี วันหนึ่งวิณถูกเพลงปฏิเสธ เพลงให้เหตุผลว่าเธอมีคนอื่นในใจแล้ว วิณถามเพลงว่าใช่เทียนหรือเปล่า เพลงไม่ปฏิเสธ ทำให้วิณเสียใจมากเหมือนถูกหักหลัง เขาโกรธเทียนมาก เทียนเองก็เสียใจ ตั้งแต่นั้นมาวิณก็เลิกคบเทียน เก้า และ ไม้ เป็นคู่อริต่างสถาบัน ไม่ชอบขี้หน้าเทียนมาก ๆ เพราะเพลงชนกเธอดังข้ามสถาบันเป็นขวัญใจหนุ่ม ๆ คนที่ได้ใกล้ชิดเธออย่างเทียนย่อมถูกหมั่นไส้ เท่ากับเทียนกำลังตกที่นั่งลำบาก ต้องเจอทั้งศึกนอกศึกใน ไหนจะเรื่องพ่ออีก ในเวลานี้มีเพียง อ.สัญญาเท่านั้นที่คอยเป็นกำลังใจให้คำชี้นำที่ดีแก่เทียน และพยายามชี้นำให้เทียนเข้าอกเข้าใจพ่อของเขา ประทีปได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับในหลวงที่เขาไม่อยากได้ยินตลอดทั้งวัน เขาไม่สบายใจแม้ใคร ๆ จะบอกว่าให้รอฟังประกาศจากรัฐบาล ประทีปก็แทบจะรอไม่ไหว แม้จะป่วยหนักประทีปก็มุ่งมั่นที่จะไปรอฟังข่าวที่ศิริราชให้ได้ ทำให้เทียนทนไม่ไหวต้องขออาสาพาพ่อไปเองครั้งนี้เองทำให้ 2 พ่อลูกตื้นตันใจที่ได้กลับมาคุยกัน เทียนและประทีปเกือบจะเดินพ้นวัดออกไปอยู่แล้ว ภูมิก็วิ่งเข้ามาส่งข่าวว่ากลุ่มของบิ๊กกับวิณกำลังจะมีเรื่อง ตอนนี้ถูกนักเรียนต่างสถาบันกลุ่มใหญ่ล้อมไว้อยู่ เทียนไม่ฟังคำทัดทานของพ่อเขารีบรุดไปที่เกิดเหตุทันทีเพื่อไปช่วยวิณ เมื่อไปถึงเหตุการณ์บานปลายไปมากแล้ว เทียนลุยเข้าไปจนถึงตัววิณ ช่วยวิณเอาไว้ได้ แต่ฝ่าวงล้อมกลับออกไปไม่ได้ เทียนกับวิณคิดว่าต้องตายแน่ แต่ประทีปก็เข้ามาช่วยได้พอดี ประทีปโดนลูกหลงเข้าอย่างจังจนเขาล้มลง เหตุการณ์กำลังเข้าขั้นวิกฤติแต่ทุกอย่างต้องชะงักลงเมื่อโทรทัศน์ออกประกาศแถลงการณ์การเสด็จสวรรคตขององค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 ทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนต้องมนต์ สิ้นสุดการประกาศ เสียงร้องไห้ระงมของชาวบ้านก็ดังขึ้น ประทีปหัวใจสลายเขาสิ้นใจตายอยู่ตรงนั้นเอง เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ อ.สัญญาเสียใจ และท้อใจที่จะสอนเด็ก ๆ อีกต่อไป เขารู้แล้วว่าไม่มีอะไรที่จะมาเปลี่ยนใจเด็กพวกนี้ได้ เขาประกาศลาออกหน้าเสาธงในเช้าวันรุ่งขึ้น เทียนรู้สึกว่าเขาสูญเสียทุกอย่างแล้ว เขาจะเสียครูดี ๆ ไปไม่ได้ เขาจึงขึ้นไปพูดโน้มน้าวเพื่อน ๆ ร่วมสถาบัน "พ่อไม่ได้สอนให้เรารักพ่อ แต่พ่อสอนให้เรารักกัน" และเทียนขอปฏิญาณตนเลิกทะเลาะวิวาท เพื่อถวายแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯซึ่งเพื่อน ๆ ร่วมสถาบันทุกคนก็เห็นดีเห็นงามด้วย ข่าวนี้แพร่สะพัดไปทุกสถาบัน นำมาซึ่งการนัดรวมตัวกันถวายสัตย์ปฏิญาณที่จะเลิกทะเลาะวิวาทกัน อ.สัญญาดีใจมาก ผอ.รำไพว่านี่แหละ คือ ปาฏิหาริย์ ในงานศพของประทีปที่จัดแบบเรียบง่าย หลวงพ่อได้เล่าภูมิหลังของประทีปให้เทียนฟังว่า ประทีปเป็นคนมีฝีมือทางด้านศิลปะ เขาได้รับแรงบันดาลใจเมื่อครั้งได้เห็นภาพวาดฝีพระหัตถ์ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ๆ จึงฝึกฝนวาดรูปจนเก่งได้รับทุนเรียนดี แต่ด้วยความใจร้อนประทีปมักมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนอื่นเป็นประจำ จนวันหนึ่งพลาดท่าถูกคู่อริทำร้าย ด้วยระเบิดทำให้ตาทั้งสองข้างถูกทำลาย เพราะไม่มีเงินจึงรักษาได้ไม่ดีพอทำให้ตาทั้ง 2 ของประทีปพิการตั้งแต่นั้นมา ประทีปฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเทียน อยากเห็นเทียนเป็นตัวแทนของตน อยากให้เทียนเก่งศิลปะเหมือนในหลวง และอยากให้เทียนนำความสามารถของตนไปรับใช้สังคมและประเทศชาติ เทียนได้ฟังแล้วก็เข้าใจ เขาเสียใจที่ได้รู้ความจริง ในวันที่สายไปเสียแล้ว เทียนจึงขอบวชให้พ่อและตั้งใจว่าจะไม่สึก จนกว่าจะสานต่องานปั้นพระประธานต่อจากพ่อได้สำเร็จลุล่วง ซึ่งเป็นไปได้ว่าอาจจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตของเทียนเลยทีเดียว แต่ อ.สัญญาและเพื่อน ๆ ก็ไม่ทอดทิ้งเทียน ทุกคนที่รู้ข่าวต่างมาช่วยเทียนปั้นพระ พ่อของวิณก็สนับสนุนในเรื่องทุนทรัพย์ในขั้นตอนของการหล่อโลหะ อย่างเต็มที่ เทียนซาบซึ้งใจมากและขอบคุณทุก ๆ คน วิณว่าเขาต้องรีบช่วยเทียนปั้นพระให้เสร็จ ไม่งั้นเพลงได้ขึ้นคานแน่ ๆ ด้วยพระบารมีล้นเกล้าของในหลวงรัชกาลที่ ๙ ท่านทรงบันดาลให้เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ กลายเป็นจริงขึ้นมาได้นับครั้งไม่ถ้วน รวมทั้งเหตุการณ์ถวายสัตย์ของนักเรียนอาชีวะกรุงเก่าในครั้งนี้ โดยหวังว่านี่จะเป็นแบบอย่างให้นักเรียนอาชีวะทั่วประเทศ เกิดสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณจนเกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ติดตามชมละคร เทิดพระเกียรติชุด ใต้ร่มบารมี ตอน แสงสุดท้าย ได้ในวันพุธที่ 7 ธันวาคม 2559 เวลา 20.20 น. ทางช่อง 7 สี

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง เพียงพอที่พอเพียง (2559/2016) “เพียงพอที่พอเพียง” เป็นละครเทิดพระเกียรติ ที่นำเสนอหลักปรัชญาความพอเพียงตามแนวพระราชดำริ ผ่านตัวละครอย่าง พริมโรส (พีค) คุณหนูไฮโซอายุ 20 ปี ยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย เป็นผู้หญิงที่สวย สง่า แสบ ซ่า ลุกสาวคนสุดท้องของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ พ่อแม่รักและตามใจจนเคยตัว ทำให้เธอกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ใช้จ่ายฟุ้งเฟ้อ ใช้เงินกับที่บ้านผลิตได้เอง ไม่รู้จักคุณค่าของเงิน ใช้ชีวิตให้มีความสุขไปวันๆ และชื่นชอบการใช้สินค้าแบรนด์เนมเอามากๆ จนวันหนึ่งที่บ้านธุรกิจล้มละลาย เธอรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เธอเกือบเลือกเดินทางผิด วันหนึ่งมีเหตุให้เธอได้เจอกับ วีรยศ (อ๋อม)สัตวแพทย์หนุ่มอายุ 30 ปี สัตวแพทย์ที่มีนิสัยใจเย็น อารมณ์ดี เอื้อเฟื้อและมีจิตสาธารณะ ใช้ชีวิตสมถะ โดยมีในหลวงรัชกาลที่ 9 เป็นต้นแบบในการใช้ชีวิตวีรยศเห็น พริมโรส ใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างประชดและไม่มีเป้าหมาย วีรยศตัดสินใจค่อยๆ ทำให้พริมโรสศึกษาการใช้ชีวิตตามพระจริยวัตรของในหลวงรัชกาลที่ 9 จนเธอเข้าใจและปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด พริมโรส รู้จักการอดออม รู้จักการใช้ชีวิตอย่างพอเพียง และสามารถแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้อย่างมีสติ

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง เพลงแห่งแสงตะวัน (2559/2016) เอก (พอร์ช-ศรัณย์ ศิริลักษณ์) เป็นนักดนตรีฝีมือฉกาจ ( เปียโนหรือกีต้าร์คลาสสิค ) กวาดรางวัลมาแล้วทุกสถาบันทั้งในและนอกประเทศ นอกจากความสามารถที่เป็นเลิศ เอกยังมีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาเป็นที่คลั่งไคล้ของสาวๆ จนกระทั่งได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงอันดับหนึ่งในอัตราค่าตัวสูงลิ่วโดยมี นิกกี้ (เกริก ชิลเลอร์) แฟนคลับที่ผันมาเป็นผู้จัดการส่วนตัว คอยดูแล ประคบประหงมราวกับเอกเป็นเทวดา ความมั่นใจในตัวเองทำให้เอกมักทำร้ายจิตใจคนอื่นโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นศิลปิน หรือนักดนตรีร่วมค่าย โดยเฉพาะ เชน(แอมป์-พีรวัศ กุลนันท์วัฒน์) ศิลปินเบอร์ต้นๆของค่ายที่จู่ๆก็ถูกเอกเข้ามาบดบังรัศมี แต่ทุกคนก็เก็บความแค้นไว้ในใจ เพราะ ณ นาทีนี้ เอกคือพระเจ้าของค่ายที่ไม่มีใครกล้าลบหลู่แต่แล้ววันหนึ่ง เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเอกประสบอุบัติเหตุ จนทำให้มือทั้งสองข้างพิการ ไม่สามารถเล่นดนตรีได้อีก จากวันนั้น ชีวิตของเอกก็พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ เอกถูกเลิกสัญญา ผู้คนรอบข้างล้วนตีจากไม่เว้นแม้แต่ เทวี(แนท-ณัฐชา นวลแจ่ม) ไฮโซสาวสวยที่มีแผนจะแต่งงานกันอยู่ไม่กี่วัน ที่เจ็บที่สุดก็คือ เอกได้ค้นพบว่า นิกกี้ แอบโอนเงินส่วนตัวของตนไปจนหมด จากชีวิตที่เหมือนเทวดา กลับดิ่งลงในนรกขุมลึกที่สุดในชั่วข้ามคืน เอกตัดสินใจจบชีวิตตัวเองที่โรงพยาบาล ใกล้รุ่ง(พิม-พิมประภา ตั้งประภาพร) นักศึกษาสาวจากต่างจังหวัดที่เข้ากรุงเทพมาเรียนวิทยาลัยทางการดนตรี และเป็นแฟนคลับอันเหนี่ยวแน่นของเอกเข้ามาช่วยเอาไว้ได้โดยบังเอิญ ใกล้รุ่งยึดเอกเป็นไอดอลและใฝ่ฝันจะเป็นนักดนตรีที่เก่งกาจเหมือนเอก จึงมักมาตามตื๊อเอกให้สอนเทคนิคการเล่นให้ แต่เอกก็ไม่ใส่ใจ จนเมื่อเอกเข้าแอดมิท ใกล้รุ่งจึงคอยมาเยี่ยมอยู่เสมอ จนมาพบว่าเอกกำลังจะฆ่าตัวตายจึงเข้ามาขัดขวางโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเอกหายดี จึงกลับไปบ้านที่ซื้อไว้เตรียมเป็นเรือนหอ ก็พบว่านิกกี้ไม่เคยผ่อนค่างวด จนบ้านถูกยึด เอกเร่รอ่นไปเช่าห้องเล็กๆอยู่ในชุมชนแออัดอย่างหมดอาลัยตายอยาก จนวันหนึ่งเกิดไฟไหม้ เอกนั่งอยู่ในบ้านไม่ยอมหนี ใกล้รุ่งที่ตามหาเอกจนพบพยายาม จะดึงเอกออกไป จนกระทั่งใกล้รุ่งเอง โดนไม้หล่นมาทับบาดเจ็บ เอกต้องกลายเป็นฝ่ายช่วยใกล้รุ่งออกจากบ้านเอง เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้พ่อแม่ของใกล้รุ่งโกรธมาก และสั่งห้ามใกล้รุ่งยุ่งเกี่ยวกับเอกอย่างเด็ดขาด เอกเริ่มกินเหล้า และเดินเร่ร่อนอยู่ริมถนน ค่ำไหนนอนนั่น จนวันหนึ่ง เมื่อลืมตาตื่น เอกได้ยินเสียงเพลงพระราชนิพนธ์จากบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง จึงเดินเข้าไปฟังและได้พบว่า ผู้ที่กำลังบรรเลงเพลงนั้นคือ เทียน(สิงโต นำโชค) ชายพิการทางสายตา ซึ่งไม่ได้ตาบอดแต่กำเนิด แต่เทียนเป็นโรคจอประสาทตาเสื่อม และไม่มีเงินที่จะรักษา แต่เทียนก็ไม่ได้ท้อถอย ยังคงรับจ้างเล่นดนตรีตามที่ต่างๆ ด้วยความสุข เรื่องราวชีวิตของเทียนทำให้ เอกเริ่มคิดได้ และมุ่งมั่นจะกลับมาเล่นดนตรีให้ได้อีกครั้ง แต่หนทางที่จะกลับไปสู่จุดเดิมนั้น กลับไม่ใช่เรื่องง่าย เอกต้องฝ่าฟันกับอุปสรรคมากมาย โดยเฉพาะต้องเอาชนะความท้อถอยของตัวเอง โดยอาศัยสิ่งหนึ่งเป็นหลักชัยนั่นคือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว องค์อัครศิลปิน เอกเพิ่งได้พบว่า เพลงที่ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้น ไม่ใช่เพื่อความสุขส่วนพระองค์ แต่ทรงพระราชทานความสุขให้กับพสกนิกรของพระองค์ เป็นเพลงแห่งการให้ เพลงแห่งกำลังใจ เป็นเพลงของความรักจากพ่อของแผ่นดิน

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง คลื่นแห่งศรัทธา (2559/2016) เมื่อ 15 ปีก่อน วิษณุ(ไมค์-ภัทรเดช สงวนความดี) และ อุฤทธิ์(ดอม เหตระกูล) สองพ่อลูกได้ไปแล่นเรือใบกัน ลมที่กรรโชกแรงทำให้อุฤทธิ์เสียการควบคุมเรือและทำให้วิษณุตกน้ำ ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บจนต้องจบชีวิตนักกีฬาเรือใบ เหตุการณ์ครั้งนั้นฝังอยู่ในใจวิษณุ ซึ่งแม้ตอนนี้จะอายุ 25ปีแล้วก็ยังเป็นโรคกลัวทะเล ส่วนอุฤทธิ์พยายามประคบประหงมลูกชายคนเดียวเต็มที่เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ลูกเกือบตาย จนวิษณุกลายเป็นคนเอาแต่ใจ เหลาะแหละ และไม่อดทน จะดีก็แต่เป็นคนรักสัตว์ มี ลูกข่าง หมาคู่ใจที่วิษณุอาศัยเป็นที่ปรับทุกข์เสมอเวลาเถียงกับพ่อ อีกเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้วิษณุนึกโกรธพ่อตัวเองและขุดกลับมาต่อว่าอุฤทธิ์เสมอคือเหตุการณ์ที่ รดา(นิโคล เทริโอ) แม่ของเขาป่วยหนัก แต่อุฤทธิ์เอาแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรือใบ (หลังจากเล่นไม่ได้ก็จะไปนั่งเฝ้ามองคนอื่นเล่นที่ทะเลเสมอ เพื่อบรรเทาความเครียดเรื่องอาการป่วยของรดาและยังรักการเล่นเรือใบ) และกลับมาไม่ทันก่อนรดาจะเสียชีวิต อุฤทธิ์อยากให้ลูกเล่นเรือใบและเอาชนะโรคกลัวทะเลเลยแอบไปสมัครเรียนที่สมาคมให้ วิษณุโกรธพ่อมากที่บังคับให้ไปเรียน แต่เมื่อเจอ บัววรุณ(เซฟฟานี่ อาวะนิค) และเข้าใจผิดว่าเป็นโค้ช เลยยอมเรียนเพื่อหวังจะจีบ วิษณุเห็นรูปในหลวงทรงเรือใบที่หน้าสโมสรแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ที่สมาคม วิษณุได้เจอกับ ชัชชวินทร์(เชน-ณัฐวัฒน์ เปล่งศิริวัธน์) เพื่อนร่วมงานโดยบังเอิญและรู้ว่าชัชวินทร์เองก็เพิ่งมาเล่นรวมทั้งเล็งจะจีบบัววรุณอยู่เหมือนกัน วิษณุที่เข้าใจว่าบัววรุณจะเป็นคนสอน กลับเจอ ตฤน(ตั๊ก-นภัสกร มิตรเอม) โค้ชวัยกลางคนสุดเฮี้ยบ วิษณุพยายามหลีกเลี่ยงที่จะออกทะเล และหาข้ออ้างต่างๆนานามาพูดกับตฤนและบัววรุณทั้งไม่สบายบ้าง ร่างกายไม่พร้อมบ้าง วิษณุพูดกับบัววรุณบ่นว่าตฤนโหดเฮี้ยบมาก ใครที่ไหนจะกล้าเรียนด้วย บัววรุณว่าทุกคนที่มาเรียนก็ตั้งใจกันทั้งนั้น ถ้าวิษณุไม่มีใจก็เลิกไปดีกว่า และอย่ามาว่าพ่อของเธอ วิษณุอึ้งที่บัววรุณเป็นลูกของตฤนพยายามจะขอโทษแต่ถูกบัววรุณงอนกลับ วิษณุพยายามจะลงทะเลให้ได้เพื่อเอาใจบัววรุณแต่ก็ไม่สามารถทำสำเร็จ โค้ชตฤนกลับเป็นคนที่เข้าใจวิษณุและบอกว่าให้ค่อยๆปรับตัวไม่ต้องเร่งร้อน วิษณุเล่าเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้กลัวน้ำให้ตฤนฟัง บัววรุณมาแอบฟังจึงเข้าใจเขามากขึ้นและเป็นฝ่ายมาขอโทษ ชัชชวินทร์ที่หวังจะจีบบัววรุณนึกเขม่นที่วิษณุเป็นจุดสนใจของทั้งสองพ่อลูก ชัชชวินทร์อาศัยที่เป็นคนมาดดี ดูเอาจริงเอาจังตีสนิทกับบุษบา แม่ของบัววรุณ พูดบ่นเชิงปรับทุกข์เรื่องความเจ้าชู้ของเพื่อน ใส่ไฟจนบุษบาเริ่มไม่ชอบวิษณุ บัววรุณพาวิษณุและลูกข่างไปนั่งเรือเล็กเล่น บัววรุณพูดให้ข้อคิดกับวิษณุว่าต้องกล้าที่จะข้ามผ่านความกลัว ลูกข่างที่เล่นซนถูกเชือกพันตัวตกลงไปในทะเล วิษณุกระโดดลงทะเลเพื่อช่วยโดยตัดความกลัวทิ้ง เขาช่วยลูกข่างขึ้นมาได้ท่ามกลางความแปลกใจของบัววรุณ วิษณุพบว่าทะเลไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดรวมทั้งรู้สึกย้อนไปถึงวันเก่าๆที่เคยมีความสุขสามคนพ่อแม่ลูก บัววรุณพูดถึงตัวเองที่เป็นผู้หญิงและมีความฝันอยากเป็นโค้ชแบบพ่อ ถึงใครจะดูถูกแต่ก็ไม่ละความพยายาม วิษณุเลยขอให้บัววรุณเป็นโค้ชช่วยสอนเล่นเรือใบให้ลับๆโดยให้สัญญาว่าจะเป็นนักกีฬาเรือใบระดับชาติให้ได้และไม่อยากจะยึดติดกับความกลัวอะไรแล้ว ตฤนแท้จริงแล้วเป็นเพื่อนกับอุฤทธิ์ได้นำข่าวดีไปบอกเขา อุฤทธิ์ดีใจมากที่ลูกชายฝึกหัดเรือใบอย่างจริงจัง แต่เส้นทางการเล่นและเป็นนักกีฬาเรือใบของวิษณุกลับไม่สวยหรูเหมือนที่คิด วิษณุต้องฝึกหนักทั้งยังต้องทำงานในวันธรรมดา จะมีก็แต่บัววรุณและอุฤทธิ์ที่เป็นกำลังใจให้ยามเหนื่อยล้า ชัชชวินทร์พยายามแข่งกับวิษณุแต่ก็ไม่ได้มีความสามารถมากกว่ากันไปเท่าไร วิษณุลงแข่งหลายต่อหลายครั้งแต่ก็แพ้จนเกิดความท้อถอย คิดจะเลิกล้มการเล่น และเมื่อไปปรึกษากับอุฤทธิ์ก็ถูกบอกว่าให้พยายามมากขึ้น วิษณุที่เครียดจัดเผลอพูดว่าอย่าเอาความฝันของพ่อมาใส่ตัวเอง พ่อเป็นนักเล่นเรือใบใช่ว่าตัวเองจะเป็นได้ และเพราะพ่อมัวแต่ยึดติดกับเรือใบเลยมาไม่ทันแม่ตาย อุฤทธิ์ได้ยินเข้าก็ฝืนยิ้มทั้งที่เจ็บปวดใจ ในวันที่วิษณุจะไปลาออกจากสมาคม อุฤทธิ์ได้ล้มเจ็บลงด้วยอาการโรคหัวใจ วิษณุได้พาไปส่งโรงพยาบาล บัววรุณมาเยี่ยมและนั่งอ่านบทพระราชนิพนธ์พระมหาชนกให้อุฤทธิ์ฟังจนวิษณุเกิดความประทับใจในความเพียร วิษณุผละออกมาที่บริเวณชั้นล่างได้เจอกับตฤน ในเวลาที่ทีวีของโรงพยาบาลฉายสารคดีพระอัจฉริยภาพในการทรงเรือใบของในหลวงและทรงได้รับแชมป์กีฬาแหลมทอง ความประทับใจในสารคดีของท่านบวกกับการให้กำลังใจจากตฤนเป็นพลังให้เขาฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อตามรอยพระองค์ วิษณุกลับมาฮึดสู้อีกครั้งและฝึกฝนอย่างหนัก ความสามารถของเขาก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆเช่นเดียวกับความสัมพันธ์กับบัววรุณ แต่บุษบากลับอยากให้บัววรุณรักคนอื่นเพราะไม่เชื่อว่าวิษณุจะดูแลลูกสาวตัวเองได้แม้ว่าตฤนจะช่วยพูดยังไงก็ตาม วิษณุบอกอุฤทธิ์ว่าจะลงแข่งขันและอยากให้หายไวๆเพื่อมาดู เขาจะชนะให้ได้ วิษณุได้ลงแข่งคัดเลือกนักกีฬาเรือใบเพื่อเป็นตัวแทนของสโมสรไปแข่งระดับโลก เขาบอกกับบุษบาว่าถ้าได้เป็นตัวแทน จะขอให้บุษบายอมให้บัววรุณแต่งงานกับเขา วิษณุแล่นมาอย่างสูสีกับชัชชวินทร์ และตามหลังที่หนึ่งอยู่ไม่มาก ในจังหวะที่เขากำลังจะนำ ชัชชวินทร์กลับเบียดเข้ามาจนวิษณุตกลงน้ำ ระหว่างที่จมลงน้ำก็ได้เห็นแสงสว่างที่ทอดผ่านลงมา พอพุ่งร่างขึ้นมาวิษณุได้เห็นภาพสะท้อนของคนที่มีลักษณะคล้ายในหลวง(ไม่เห็นหน้า เห็นแต่เค้าโครงร่าง) ยิ้มให้ วิษณุฮึดขึ้นมาอีกครั้งปีนขึ้นเรือและเข้าสู่เส้นชัย หลังการแข่งขัน มีเจ้าหน้าที่เห็นว่าชัชชวินทร์รบกวนการแข่งทำให้วิษณุตกน้ำแต่วิษณุกลับไม่เอาความและให้อภัยชัชชวินทร์ วิษณุเข้าเป็นอันดับสามทำให้ไม่ได้เป็นตัวแทนแต่บุษบากลับเห็นในความตั้งใจจริงและยอมรับในตัวเขาในที่สุด วิษณุบอกกับอุฤทธิ์ว่าถึงจะไม่ได้ตำแหน่ง แต่เขาก็ดีใจที่เอาชนะความกลัว ฝึกฝนตัวเองให้อดทนและเปลี่ยนเป็นคนใหม่ได้ อุฤทธิ์ปลอบใจว่าไม่ชนะไม่เป็นไร แค่ได้เห็นลูกเป็นลูกผู้ชายที่สมบูรณ์ก็เป็นความสุขที่สุดของพ่อแล้ว

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง ทางของพ่อ (2559/2016) เป็นเรื่องราวชีวิตของครูอุทัย พรหมวงศ์ หนึ่งในครูที่ทำทุกอย่างเพื่อลูกศิษย์อย่างแท้จริง โดยสืบสานตามพระบรมราโชวาทที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ที่พระราชทานแก่คณะอาจารย์และนักเรียนโรงเรียนวังไกลกังวล ณ พระราชวังไกลกังวล หัวหิน เมื่อวันที่ ๒๗ พฤษภาคม ๒๕๑๓ ที่ว่า “ครูนั้นจะต้องให้ความรู้แก่เด็กๆด้วยความเมตตา ด้วยความหวังดี คือ ด้วยความเมตตาต่อผู้ที่เป็นลูกศิษย์ และด้วยความหวังดีต่อส่วนรวม เพราะถ้าส่วนรวมประกอบไปด้วยบุคคลที่มีความรู้ ส่วนรวมก็จะไปรอด “ และพระราชดำรัส ที่ทรงพระราชทานแก่ครูอาวุโส เมื่อวันที่ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๒๓ ที่ว่า “ครูที่แท้จริงนั้นต้องเป็นผู้ทำแต่ความดี คือ ต้องหมั่นขยันและอุตสาหะพากเพียร ต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ ต้องหนักแน่นอดทน และอดกลั้น สำรวม ระวังความประพฤติปฏิบัติของตน ให้อยู่ในระเบียบ แบบแผนที่ดีงาม รวมทั้งต้องซื่อสัตย์ รักษาความจริงใจ วางใจเป็นกลาง ไม่ปล่อยไปตามอำนาจอคติ” โดยครูอุทัยได้น้อมนำพระบรมราโชวาทและพระราชดำรัส ของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชเป็นต้นแบบในการดำเนินชีวิต และอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ให้ประพฤติปฏิบัติตนเป็นคนดี ซึ่งเป็นสิ่งที่ครูอุทัยยึดถือและปฏิบัติเสมอมาตลอดชีวิตในการทำงานอาชีพครู ของครูอุทัย พรหมวงศ์ ได้ประสบกับปัญหาและอุปสรรคมากมาย ทั้งเรื่องปัญหาสภาพชุมชนของเด็กนักเรียนที่ไม่ให้ความสำคัญกับการศึกษาเพราะต่างมีฐานะยากจน เด็กๆต่างต้องช่วยพ่อแม่ทำงานหาเงินเลี้ยงชีพ ผนวกกับสภาพแวดล้อมของชุมชนที่มีปัญหายาเสพติดและอันธพาล แต่ครูอุทัยก็สามารถผ่านพ้นปัญหาต่างๆและเป็นที่ยอมรับของเด็กๆและผู้ปกครอง เพราะยึดพระราชดำรัสของพระองค์ท่าน ที่ทรงตรัสไว้ว่า “การทำดีนั้นทำยากและเห็นผลช้าแต่ก็จำเป็นต้องทำ เพราะหาไม่แล้วความชั่วซึ่งทำได้ง่ายจะเข้ามาแทนที่และจะพอกพูนขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้ตัว” ด้วยความรักความเมตตาของครู ครูผู้เป็นผู้ให้อย่างแท้จริงโดยไม่หวังผลใดๆ และปรารถนาที่จะให้ลูกศิษย์ประสบความสำเร็จในชีวิต เกือบ 20 ปีที่ผ่านมา ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ผลของความตั้งใจในปฏิญาณตนของครูอุทัย ได้สร้างเมล็ดพันธุ์ให้งอกงามเจริญเติบโต จนมีอาชีพที่ดีและสามารถเลี้ยงดูตนเองและครอบครัวได้

ใต้ร่มพระบารมี เรื่อง ครูของแผ่นดิน (2559/2016) เป็นเรื่องราวชีวิตของครูอุทัย พรหมวงศ์ หนึ่งในครูที่ทำทุกอย่างเพื่อลูกศิษย์อย่างแท้จริง โดยสืบสานตามพระบรมราโชวาทที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ที่พระราชทานแก่คณะอาจารย์และนักเรียนโรงเรียนวังไกลกังวล ณ พระราชวังไกลกังวล หัวหิน เมื่อวันที่ ๒๗ พฤษภาคม ๒๕๑๓ ที่ว่า “ครูนั้นจะต้องให้ความรู้แก่เด็กๆด้วยความเมตตา ด้วยความหวังดี คือ ด้วยความเมตตาต่อผู้ที่เป็นลูกศิษย์ และด้วยความหวังดีต่อส่วนรวม เพราะถ้าส่วนรวมประกอบไปด้วยบุคคลที่มีความรู้ ส่วนรวมก็จะไปรอด “ และพระราชดำรัส ที่ทรงพระราชทานแก่ครูอาวุโส เมื่อวันที่ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๒๓ ที่ว่า “ครูที่แท้จริงนั้นต้องเป็นผู้ทำแต่ความดี คือ ต้องหมั่นขยันและอุตสาหะพากเพียร ต้องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ ต้องหนักแน่นอดทน และอดกลั้น สำรวม ระวังความประพฤติปฏิบัติของตน ให้อยู่ในระเบียบ แบบแผนที่ดีงาม รวมทั้งต้องซื่อสัตย์ รักษาความจริงใจ วางใจเป็นกลาง ไม่ปล่อยไปตามอำนาจอคติ” โดยครูอุทัยได้น้อมนำพระบรมราโชวาทและพระราชดำรัส ของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชเป็นต้นแบบในการดำเนินชีวิต และอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ให้ประพฤติปฏิบัติตนเป็นคนดี ซึ่งเป็นสิ่งที่ครูอุทัยยึดถือและปฏิบัติเสมอมาตลอดชีวิตในการทำงานอาชีพครู ของครูอุทัย พรหมวงศ์ ได้ประสบกับปัญหาและอุปสรรคมากมาย ทั้งเรื่องปัญหาสภาพชุมชนของเด็กนักเรียนที่ไม่ให้ความสำคัญกับการศึกษาเพราะต่างมีฐานะยากจน เด็กๆต่างต้องช่วยพ่อแม่ทำงานหาเงินเลี้ยงชีพ ผนวกกับสภาพแวดล้อมของชุมชนที่มีปัญหายาเสพติดและอันธพาล แต่ครูอุทัยก็สามารถผ่านพ้นปัญหาต่างๆและเป็นที่ยอมรับของเด็กๆและผู้ปกครอง เพราะยึดพระราชดำรัสของพระองค์ท่าน ที่ทรงตรัสไว้ว่า “การทำดีนั้นทำยากและเห็นผลช้าแต่ก็จำเป็นต้องทำ เพราะหาไม่แล้วความชั่วซึ่งทำได้ง่ายจะเข้ามาแทนที่และจะพอกพูนขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้ตัว” ด้วยความรักความเมตตาของครู ครูผู้เป็นผู้ให้อย่างแท้จริงโดยไม่หวังผลใดๆ และปรารถนาที่จะให้ลูกศิษย์ประสบความสำเร็จในชีวิต เกือบ 20 ปีที่ผ่านมา ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ผลของความตั้งใจในปฏิญาณตนของครูอุทัย ได้สร้างเมล็ดพันธุ์ให้งอกงามเจริญเติบโต จนมีอาชีพที่ดีและสามารถเลี้ยงดูตนเองและครอบครัวได้