บริษัท เป่า จิน จง จำกัด

เรื่องย่อ : คุณชาย (2542/1999) โด่ง เด็กหนุ่มผู้ยากจนอาศัยอยู่กับยายในกระท่อมเก่าๆปลายสวน เมื่อยายตายไป โด่งก็ไร้ที่พึ่งพิง ตาแหยม ชายจรจัดหลักลอยขี้เหล้าประจำหมู่บ้าน เป็นคนพาโด่งไปฝากที่บ้าน คุณมหา และสุภา สองสามีภรรยาผู้อารี แต่เต้ย ลูกชายของคุณมหาเกลียดชังและอิจฉาโด่งที่ได้รับคำชมเชย เป็นตัวเปรียบเทียบกับเขาเสมอ เพราะความขยันขันแข็งของโด่งที่ตาแหยมสั่งสอนไว้ ทำให้คุณมหาเอ็นดูโด่ง เต้ยกลั่นแกล้งโด่งสารพัด จนโด่งเกือบสิ้นความอดทน โด่งรู้สึกเคว้งคว้าง แต่เมื่อได้เจอกับ รวงข้าว เด็กสาวที่มาจากครอบครัวแตกแยก มีเพียงคุณย่า คุณหญิงละม้ายทิพย์ ที่ห่วงใยหลานสาว โด่งรู้สึกเหมือนพบเพื่อนที่หัวใจอ้างว้างเหมือนกัน ทั้งคู่สนิทสนมกันมากขึ้น ในขณะที่เต้ยเองก็ชอบพอกับ โบ ญาติของรวงข้าว เต้ยคบกับโบและปิดบังฐานะทางบ้านที่พอมีพอกิน ต่างจากโด่งที่เปิดเผยเรื่องทุกอย่างให้รวงข้าวรู้ ตาแหยมพร่ำสอนและเตือนโด่งให้รู้อะไรควร ไม่ควร อย่ารักจนลืมตั้งสติ โด่งไม่เข้าใจว่าทำไมตาแหยมถึงเจ้ากี้เจ้าการกับตัวเองมากนัก แต่ไม่มี คำอธิบายจากปากชายชรา ซึ่งทุกคนมองว่าเพี้ยน เต้ยได้รับเลือกเป็นเยาวชนดีเด่น มีนักข่าวมาสัมภาษณ์ที่บ้าน พงพงาพบโด่งและสะดุดตาในความอ่อนน้อมและขยัน ต่างจากเต้ยอย่างสิ้นเชิง พงพงา เขียนข่าวตามความจริง จนทำให้เต้ยพลาดตำแหน่งเต้ยโทษว่าเป็นความผิดของโด่ง และอาละวาด จนโด่งต้องหนีออกจากบ้านคุณมหา ไปอาศัยกระท่อมท้ายสวนของตาแหยมโด่งนึกน้อยใจในโชคชะตา มีเพียงตาแหยมที่บอกให้โด่งอดทน และทำดีเพื่อเป็นเกราะคุ้มกันชีวิตในภายภาคหน้า รวงข้าวถูกหลอกจาก ชัชพร ว่าที่อาเขย ไปถ่ายแบบและข่มขืน โด่งตามไปช่วย จนได้รับบาดเจ็บ เรื่องราวลุกลามจน ตาแหยมต้องเข้ายื่นมือช่วยเหลือโด่ง สุดท้ายความจริงที่ปกปิดมานานก็ถูกเปิดเผยว่า ตาแหยมคือ ม.ร.ว.ทินภาค ที่ถูกตัดออกจากตระกูลเพราะคบหากับนักเลงด้วยความคึกคะนองในวัยหนุ่ม แต่ตาแหยมไม่มีโอกาสได้กลับคืนสู่ฐานะที่แท้จริงเพราะสละชีวิตช่วยโด่ง จนเจ็บหนัก และขาดใจตายในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มที่ไม่เคยทอดทิ้งตาแหยมไปไหน ครอบครัวของ ตาแหยมซึ้งในน้ำใจที่โด่งดูแลตาแหยมมาตลอด จึงรับโด่งเข้าไปอยู่ในวัง โด่งพลิกชีวิตจากเด็กไร้ญาติขาดมิตร มาสู่ชีวิตคุณชาย ต่างจากเต้ยที่ตกต่ำลงด้วยความริษยาในใจตัวเอง โด่งกับรวงข้าวสัญญากันว่าจะเรียนหนังสือให้จบก่อนคิดเรื่องอนาคต ตามคำสอนของตาแหยม โด่งคือตัวอย่างสอนใจให้ทุกคนรู้ว่าชาติตระกูลมิได้แสดงความเป็นคน ได้มากไปกว่าความดีของคนๆนั้นที่กระทำมาตลอดชีวิต