2514

จอมดาบพิชัยยุทธ (2514/1971) ครานั้น มีสัตว์ชนิดหนึ่ง น่าทึ่งแท้ เรียกว่า “ฬ่อ” ฬ่อมันเป็นม้า แม่มันเป็น “ฬา” มันทําหน้าที่ลากรถแล่นคดเคี้ยวเลี้ยวตามถนนในป่า มีสารถีเฒ่าเอาแส้ตีหลังให้มันควบไปยังข้างหน้า แกชื่อว่า “ลุงหวาง” อีกตําแหน่งเล่า คือข้าเก่าเต่าเลี้ยงของ “ติงจวินอู่” ผู้การมือปราบชื่อเสียงโด่งดังแห่ง “ฮั่นโจว” และ “หวีโจว” ทั้งสองเมือง เนื่องจากว่าท่านส่งไปเมืองฮัน รับภรรยากับน้องสาวของเธอมาบ้านใหญ่ นางได้มากับรถพ่อที่ห้อมาคันนี้ บ่ายหน้าไปเมืองหวีโจว คนทั้งสามถูกติดตามข้ามมาสะกดรอยจากสาวน้อยชื่อ “จื๊ออุ๋นปิง” เปล่า หล่อนไม่ทําไม ได้แต่ตามเฉย ๆ ใครเลยจะรู้ว่า มาดีหรือมาร้าย รถฬ่อแล่นไป เพลาล้อชํารุด หลุดลงข้างทาง ทั้งสองนางในรถจึงเดินอย่างกระเซอะกระเซิงไปคอยลุงหวางทางน้ำตก ปล่อยลุงหวางยกล้อซ่อมเพลาของแก แต่ถึงคราวเคราะห์เธอเลาะมาพบสองโจรปล้นฆ่า มีฉายาว่า “มังกร น้ำวน” กับอีกคน “เสือหน้าเป็น” มันเล่นลวนลามตามบังคับ แม้เธอจะรบรับ กลับต้องแพ้แก่โจรทั้งสอง เพราะมันจ้องเอาโซ่ ที่ติดมือถือเข้าเข่นเป็นอาวุธ ในที่สุดมันก็บังคับขอไปกับนางแลลุงหวาง นางผู้พี่มีชื่อว่า “หลิง หลิง” หวลคิดถึงสิ่งที่ แล้ว ๆ มา เป็นภรรยาผู้การติงจวินอู่ เธออยู่ด้วยกันแสนผาสุก มามีทุกข์ตอนจากกันในวันไปปราบโจรโค่นพาล นึกเรื่องผู้การ แล้ว ตื่นจากภวังค์แห่งความหลัง เจ้า “เถียบิน” มังกรน้ำวนคนขี้หงุดหงิด ก็ตกอยู่ในความคิดตอนถูกตามติดพิชิตโดย “ติงจวินอู่ สุภาพบุรุษหน้าเหล็ก” (ผู้ไม่เห็นแก่หน้าใคร) คนชอบเก๊กมาจับ เพื่อบังคับให้ไปรบทัพจับศึกที่แนวหน้า ว่ากันในสมัยนั้น นึกถึงตอนนี้นั่งเงียบฉี่ นั่งคู่อยู่กับ “อี้ฉี” ฉายาเสือหน้าเป็น มันเคยทะเล้น เจ้าชู้ยักษ์ ถูกจวินอู่จับได้ ความเลวร้ายของอี้ฉีก็จบลง แล้วถูกส่งไปทางเดียดเกี่ยวกับเกี๊ยบินเหมือนกัน ซึ่งบัดนี้ มันฆ่าคนคุมสิ้นแล้วจึงหนีมา พอนึกถึงครานั้น รถก็พลันแล่นถึงด่านพอดี ลุงหวางคนช่างคิด แสร้งทําจริตอวดดี จะท้าที่มีเรื่องกับพวกด่านให้เคืองแค้น เพื่อวางแผนให้จับสองโจรไป แต่ที่ไหนได้ คุณนาย “หลิง หลิง” กับ “ซูซู” ผู้เป็นน้องสาว ต้องถูกบังคับ จี้หลอกเจ้าหน้าที่ หนีผ่านพวกด่านไป สองโจรคนละแนวคิด มันจึงผิดใจกันใช้กําลังยับยั้งความเจ้าชู้ของอี้ฉี สองพี่น้องกับหนึ่งบ่าวคราวพ่อ ก็ถือโอกาสหนี ส่องโจรเผ่นจี้ ใช้กําลังภายในไปจับตัวมา คราวนี้ตกอยู่ในเงื้อมมือจอมโจรโดยไม่มีใครหืออีก เมื่อหลีกลี้ไม่ได้ เป็นอันว่าคืนนั้น พักกันอยู่ในป่า สองสาวกับบ่าวพบ “บ่อกับ” “บ่วงพราน” จึงอาศัยเป็นแผนการณ์จับโจรมันโดนมัดด้วยเชือกทั้งคู่ เกินถูลู่ถูกังตามหลังรถพ่อ ถ่อร่างไป ฃ กล่าวถึง “จวินอู่” กับผู้ติดตาม ข้ามมาถึงน้ำตก เห็นศพเจ้าหน้าที่มีของโจรตกอยู่ ก็นึกรู้สงสัยว่า มิใช่อื่นไกล คงเป็นฝีมือไอ้โจรบรรลัยนั่นเอง ทันใดนั้นก็พบ กับหญิงชื่อ “จื๊ออุ๋นปิง” หล่อนเข้ามาบริภาษเย้ยหยัน จนถึงกับสู้กัน หล่อนถูกรุมจากเจ้าหน้าที่เลยหลบหนีไป กล่าวถึงสองสาวกับชายแก่แซ่หวาง ระหว่างทางมัดสองโจรให้เดินตามรถ มาจรดเอาที่ด่านตรงผ่านช่องเขา เจ้าหน้าที่จะเล่นงาน สองโจรมันพร้อมใจทําให้เชือกขาด แล้วอาละวาดเจ้าหน้าที่ (ตาย) กันหมด พอเห็นรถฬ่อว่าง ก็รู้ทันทีว่า สองนางกับตาแก่แกหนีไปแล้ว จึงเผ่นแผลวเข้าแนวป่าตามหาทันที พบลุงหวาง หวางก็น่าดู สู้จนตัวตาย สองนางอย่าหมาย จะบ่ายหน้าหนี ถูกจับได้อีกทีคราวนี้เธอกลับถูกมัด พาเลาะลัดเข้าถ้ำ “ติงจวินอู่” ตามเธออยู่ มาพบเศษผ้า จึงรู้ว่าเธอไปที่ไหน ตามไปได้ แต่พบศพลุงหวาง จึงสั่งพวกแยกทางค้นหานางทันที แต่ว่ามาช้าไป พบแต่เถ้าถ่านกองไฟที่ในถ้ำค่ําลง สองโจรกับสองสาวไปพักที่ศาลจ้าวเก่า ๆ อี้ฉีสอดส่ายสายตารอดผ่านฝา ไปที่หมู่บ้าน อี้ฉีเกี่ยงเถียบิน ไปหาอาหารด้วยแผนการณ์บ้า ๆ และหน้าด้านข่มขืน ซู่ ซู่ เถี่ยบินรู้ท่าย้อน มาขัดขวาง สองนางเลยรอดจากถูกรังแก แต่เธอกลับถูกมัดอยู่กับเสาทั้งคู่ ดูสองโจรเข้าหมู่บ้านไป “จื๊ออุ๋นปิง” เข้ามาพูดจาเสียดสี ขู่ว่าสามีของหลิง หลิง คือศัตรูคู่แค้นจริง ๆ หล่อนตามมาเพื่อจะฆ่าเธอ ซู่ ซู่ เสนอตายพร้อมกันกับพี่สาว อ้าว อุ๋นปิง กลับไม่ฆ่า มุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านบ้าง ที่หมู่บ้านมีสาวใหญ่คนหนึ่ง ซึ่งใคร ๆ เรียกว่า “พี่ใหญ่” ได้เวลานอน เธอก็เปลี่ยนผ้าเปลี่ยนผ่อน เดินมาที่หน้าเตียง แล้วเอนเอียงลงนอน อี้ฉีเพียงเห็นเข้าเท่านั้น มันทนไม่ไหว ปล้ำสาวใหญ่หน้าง้ำ วิ่งออกไปตะโกนว่า ไอ้โจรเข้ามาทําปู้ยี่ปู้ยำ สร้างความเจ็บช้ำให้นายพรานกับชาวไร่ สู้กันไป ย้ายกันมา โดนเถี่ยบิน อี้ฉีตีด้วยโซ่ในมือโงไม่ขึ้น ตายเกือบหมด ทันทีนั้น อุ่๋นปิงวิ่งเข้ามาเกี่ยว ค่าเถี่ยบินเสียงเขียวว่า เรื่องไม่รักศักดิ์ศรี เถี่ยบินรี่เข้าใส่ สู้กันได้หลายเพลง ต่างเก่ง ไม่แพ้ไม่ชนะ อุ๋นปิงรีบผละทันที ขณะที่ไม่เห็นอี้ฉี เพราะรู้ดีว่าจะมีอะไรในศาลจ้าว ที่ศาลจ้าว แน่ละ อี้ฉีเข้าไปตะกละกรามขู่เข็ญ เค้น คลำ ปล้ำ ซู่ ซู่ อยู่ต่อหน้าหลิง หลิง อุ๋นปิงวิ่งเข้ามาขัดขวาง ทางเถี่ยบินก็ตามมาทัน ช่วยกันรุมอุ๋นปิง อุ๋นปิงไม่คิดสู้ พูดเป็นเชิงให้เถี่ยบินรู้ว่า ทีหน้าอย่ารังแกผู้หญิง แม่ฆ่าเอ็งตายจริง ๆ แล้วหลบไป เถี่ยบินหมั่นไส้ เคืองอี้ฉี เพราะ เขาไม่ชอบระบอบรังแกสตรีส่วนทาง “จวินอู่” กับ “หม่าวีย์” ยังค้นหาหลิง หลิง ซู่ ซู่ อยู่ มาถึงหมู่บ้านพรานป่า พบตาแก่กําลังแย่ บาดเจ็บใกล้จะตาย จึงรู้ว่าสองวายร้ายย้ายไปที่ภูเขา ก็รีบตามสาวเจ้ากับโจรไปทันที ยามเช้า หมอกลง แต่คงไม่ยาก เพราะจากตาแก่แกบอกทางให้ก่อนขาดใจ พอได้พบกันก็ห้ำหั่น ผกเผิน เหิน เหาะ สู้กันทั้งบนอากาศ พิฆาตกันบนพื้นดิน จวินอู่มาเสียท่า ตอนที่อี้ฉีเอาอาวุธจจ่อที่คอหลิง หลิงบังคับให้วิ่งไปในป่า และซู่ซู่ ก็ถูกเถี่ยบินฉุดคร่าไปด้วย จวินอู่จะช่วยก็ช่วยไม่ได้ นอกจากสั่งพวกให้สะกดรอย คอยหาโอกาสพิฆาตใหม่ สองโจรยังบังคับหลิง หลิง ซู่ ซู่ ไปไกลโข หิวโซ อดน้ำ ย่ำไปถึงหน้าผา พอมาเห็นบึง มันรีบวิ่งถลาลงน้ํา ปากพร่ำหัว ร่อ ว่ายปร๋อทั้งกินทั้งอาบ สองหญิงเข็ดหลาบก็จริง แต่ก็อยากหนี จึงปรึกษาระหว่างพี่น้องว่า ไอ้โจรมันมีอุดมคติไม่เหมือนกัน เถี่ยบินนั้นชอบเงิน อี้ฉีอยากเพลินโลกีย์ ต้องวางแผน มารยานารีพิชิตให้มันขวิดกันเอง อย่างว่า ซู่ ซู่ เช็ดน้ําตาแล้ว เปลื้องผ้าลงว่ายน้ำ อี้ฉีเห็นเห็นจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ยิ่งเธอเดินแน่วมาเสนออยู่บนยอดหญ้า ว้า ไม่ไหวที่จะทน ปล้ำ ป่น ป่น จริง ๆ เพราะเถี่ยบินกินสินจ้างวิ่งเข้ามาขัดขวาง ศึกหน้านางรบ พบกันโดยโซ่ในมือถือเข้าฟาด สามารถสู้กันได้ไม่ต่ํากว่าสิบเพลง ยัง ยังไม่แพ้ไม่ชนะ จวินอู่ หม่าวี่ย์ที่ตาม ก็มาถึง ฉึ่งกันอีก สองโจรร่วมสหะหมายจะโค่นจวินอู่ ต่อสู้กันสนั่นป่า โดด ลอย ถอย เหาะ เฉาะฉะ ใช้จังหวะรบกันนาน โจรบาดเจ็บเอาการขั้นสาหัส จวินอู่จัดการสองโจรอยู่แล้ว ได้ยินเสียงแจ้ว ๆ ของแม่เสือนักสู้อุ๋นปิงหญิงลึกลับ ขยับก้องมาว่า ช้าก่อน หล่อนเข้ามาท้าวความว่าที่ตามมานี่นะ ก็เพื่อล้างแค้นแทนพ่อเมื่อสามปีก่อน ภาพย้อนหลังครั้งนั้น อุ๋นป่าเข่นฆ่ากับจวินอู่ สู้ไม่ได้ ถูกจวินอู่ฆ่าตาย จวินอู่ผู้รักษากฎหมาย แถลงแจ้งเหตุ มันช่าง อาเพทเสียจริง อุ๋นปิงเถียงแล้วรบ พบกันครั้งนี้ ต่อที่ได้สิบกว่าเพลง หล่อนเองก็ดาบหัก แต่ยังแข็งใจนั่นหนัก ๆ ด้วยดาบนั้น จวินอู่ก็สิงห์ร้ายเหมือนกัน พลันเอาอาวุธลับออกสู้หล่อน เสียท่าต่อว่าน่าดู ว่านี่แน่ะ แกทําข้ายังไม่ใช่คนเก่งหรอก แถม บอกเร่งให้เขาเข้ามาฆ่าเธอไว ๆ จวินอู่ไม่ฆ่า ปลอบว่าเธอไม่ผิด และว่าเขาเองซิควรตาย เพราะไม่ควรคิดร้ายต่อเธอ ทั้งที่เคยช่วยชีวิตหลิง หลิง ผู้เป็นภรรยา หลิง หลิง จึงรีบเข้ามาขอเป็น เพื่อน พร้อมกับเตือนว่า ผู้ยอมรับผิดควรได้รับการอภัย หล่อนได้คิด จิตหดหู่ ดูสิ้นสงสัย ก้มหน้าน้ำตาไหลยอมจํานน เหตุร้ายผ่าน เหตุการณ์พ้น ทุกคนเดินทางกลับไปหวีโจว อุ๋นปิง หญิงอาภัพสลดยืนนิ่ง ยิ่งมองเขากับเธอก็ยิ่งไกล ไกลออกไป แล้วจบ ครบบริบูรณ์