ฉก. น้ำหวาน อันธพาลหลบไป

เรื่องย่อ : ฉก. น้ำหวาน อันธพาลหลบไป (2556/2013) “ แดง ไบเล่ย์ยังต้องหลบ...ปุ๊ ระเบิดขวดยังต้องถอย... ไม่ใช่ว่าพวกเขาเจอกับซุปเปอร์ฮีโร่ในตำนานอะไรหรอก หากแต่เป็นสาวน้อยที่ไม่สวย ไม่รวย ไม่เก่ง แต่ที่แน่ๆคือเฮงแน่นอน เพราะเธอมีพลังวิเศษที่สามารถล่วงรู้เหตุการณ์ต่างๆ แล้วเธอก็รู้ด้วยว่า...ถ้าใครได้ดูละครเรื่องนี้จะต้องลุ้นระทึกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ กับภารกิจสุดพิลึกของเธอและเหล่าองครักษ์ของเธออย่างแน่นอน ” .................................................................................... น้ำหวาน... (อาภา ภาวิไล) สาวน้อยธรรมด๊าธรรมดา หน้าตาก็ไม่สวยเริ่ดแต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ ฐานะก็ปานกลาง แถมยังไม่มีความสามารถพิเศษอะไร แต่ทำไมถึงได้เกริ่นมาขนาดนี้...ไปฟังกันเลยดีกว่า น้ำหวานเป็นลูกสาวคนเดียวของตำหนักเจ้าพ่อเปิ่น หรือ เปิ่น... (เฉลิมพร พุ่มพันธ์วงศ์) พ่อจอมกะล่อนของเธอ ผู้ที่ชาวบ้านละแวกนั้นให้ความเคารพนับถือเพราะเปิ่นคือเจ้าพ่อ อ้ะๆ ไม่ใช่เจ้าพ่อมาเฟียอะไรที่ไหน เจ้าพ่อในที่นี้หมายถึงเจ้าพ่อผู้มีอิทธิฤทธิ์สามารถล่วงรู้เหตุการณ์ทุกอย่างได้นั่นเอง เจ้าพ่อเปิ่นจึงเปรียบเหมือนที่พึ่งของคนในชุมชนที่ทุกคนให้ความเกรงใจ แต่คนที่พ่อเปิ่นให้ความเกรงใจมีเพียงคนเดียวก็คือ เจ้าแม่เรไร...แม่สุดสวยของน้ำหวานนั่นเอง ที่เรียกว่าเจ้าแม่เพราะที่ตำหนักเจ้าพ่อเปิ่นนี่ แม่เรไรกับพ่อเปิ่นจะผลัดกันทำหน้าที่บำบัดทุกข์บำรุงสุขให้กับชาวบ้าน โดยเฉพาะใกล้วันหวยออก ทั้งคู่แทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะต้องคอยใบ้เลขให้กับชาวบ้าน ภายในตำหนักทรงเจ้าพ่อเปิ่นประกอบด้วย ลุงทอง... (นง เชิญยิ้ม) มัคทายกของวัดผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของเจ้าพ่อเปิ่น และทำหน้าที่หางานคอยบอกกล่าวญาติโยมให้มาสะเดาะเคราะห์กันที่นี่ อีกคนก็คือ ไม้... (เทวินธวิ์ คุณารัตนวัฒน์) เด็กรับใช้ประจำบ้าน ที่จริงแล้วไม้เป็นเด็กวัดที่กำพร้าพ่อแม่ แต่พ่อเปิ่นเห็นแววว่าไอ้นี่กะล่อนพอตัวน่าจะใช้งานได้ จึงนำไม้มาชุบเลี้ยงจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของตำหนักทรงไป น้ำหวานไม่ค่อยชอบใจในอาชีพของที่บ้านเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะเธออายอะไรหรอก แต่เธอไม่อยากให้พ่อเปิ่นกับแม่เรไรหลอกเงินชาวบ้านไปวันๆ อย่างนี้ เพราะเธอรู้ดีว่าพ่อกับแม่เธอไม่ได้มีพลังวิเศษอะไร แค่จับจุดความทุกข์ของคนที่มาหาได้ก็พอแล้ว หรือจะเรียกแบบสวยหรูตามสมัยนิยมก็คือ การใช้มายาจิต นั่นเอง แต่ทุกครั้งที่เธอบอกกับพ่อเปิ่นและแม่เรไรให้เลิก ก็มักจะถูกทั้ง 2 บอกว่า เพราะการที่ทำอย่างนี้จึงสามารถเลี้ยงดูและส่งเสียให้น้ำหวานเรียนหนังสือมาจนป่านนี้ หลายครั้งที่พ่อเปิ่นกับแม่เรไรถึงกับตั้งคำถามว่าตกลงแกเป็นลูกฉันหรือว่าลูก ไอ้เฮียโส่ย... (สมบัติ ขจรไชยกุล) เจ้าของร้านสังฆภัณฑ์ ผู้ที่ไม่ค่อยลงรอยกับตำหนักเจ้าพ่อเปิ่น เพราะตั้งแต่เจ้าพ่อเปิ่นมาเปิดที่นี่ ทำให้คนหันไปสะเดาะเคราะห์กับพ่อเปิ่น ไม่ค่อยซื้อสังฆทานไปถวายเหมือนแต่ก่อน เฮียโส่ยจึงคอยหาเรื่องตำหนักเจ้าพ่อตลอดเวลา แล้วยังมีอีกคนที่ต้องเสียรายได้ นั่นก็คือ รัศมี หรือคนแถวนั้นเรียกว่า มีมี่ (สิริลภัส กองตระการ) นั่นเอง มีมี่เป็นนางรำที่ชาวบ้านแถวนั้นอยากจะรำท่ามวยไทยถวายให้เหลือเกิน เพราะปากและนิสัยที่เรียกว่าเป็นช่างเม้าท์ตัวแม่ มีมี่จะแพ้ทางให้ก็มีเพียงคนเดียวนั่นก็คือ ประคำ...(มณฑล สุรวิทย์ธรรมะ) เด็กวัดกวนบาทา ผู้เป็นที่เคารพนับถือของหมาวัดทั้งหลายนั่นเอง แม้ว่าชีวิตชุมชนที่ตำหนักและวัดจะมีเรื่องขัดแย้งยังไงก็ตาม แต่ก็ไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงจนกระทั่งวันนึง ถ้าพ่อเปิ่นกับแม่เรไรเชื่อน้ำหวานที่บอกให้เลิกอาชีพร่างทรงก็คงจะดี เพราะชีวิตของพวกเขากำลังจะเปลี่ยนไป หลังจากที่ชายคนนึงก้าวขึ้นมาบนตำหนัก !!! ชายคนนั้นต้องการให้พ่อเปิ่นกับแม่เรไรสืบหาของบางอย่างที่น้องชายเขาทำหายไป ซึ่งเป็นของสำคัญมาก พ่อเปิ่นกับแม่เรไรถึงกับมองหน้ากันเพราะไม่ค่อยถนัดเรื่องอย่างนี้ (จะถนัดได้ยังไงเพราะไม่มีพลังวิเศษจริงๆ นี่หว่า) แต่ทั้งคู่กลับรับปากชายคนนั้นเพราะชายคนนั้นยื่นเงินที่ดูๆ แล้วคงไม่ต่ำกว่าหลักแสนเป็นการตอบแทน พ่อเปิ่นบอกกับชายคนนั้นว่าอีก 3 วันค่อยกลับมา เพราะต้องใช้พลังในการทำสมาธิ (ที่จริงแล้วพ่อเปิ่นจะเอาเงินไปจ้างนักสืบตามหาของอีกที) แล้วเรื่องวุ่นๆ ก็เกิดขึ้นเมื่อน้ำหวานที่กำลังเดินกลับจากตลาด ดันไปได้ยินชายคนนั้นคุยโทรศัพท์ แล้วน้ำหวานก็ต้องอึ้งไปเมื่อรู้ว่าชายคนนั้นคือโจรปล้นธนาคารที่ตำรวจกำลังตามหา แล้วของที่ชายคนนั้นให้พ่อเปิ่นตามหาก็คือถุงเงินหลายสิบล้านที่น้องชายเขาซ่อนเอาไว้ก่อนจะถูกตำรวจวิสามัญนั่นเอง น้ำหวานตกใจกำลังจะไปจากตรงนั้น แต่แล้วชายคนนั้นก็หันมาเห็นน้ำหวานพอดี ชายคนนั้นวิ่งไล่น้ำหวานเพื่อต้องการฆ่าปิดปาก น้ำหวานวิ่งหนีสุดชีวิต แต่แล้วน้ำหวานก็ดันสะดุดไม้บนสะพานข้ามคลองก่อนที่เธอจะหล่นลงไปในน้ำ ร่างของเธอจมหายไปกับคลอง ชายคนนั้นยิงซ้ำ ยังดีที่ชาวบ้านแถวนั้นมา จึงทำให้ชายคนนั้นหนีไป น้ำหวานจมน้ำจนขาดอากาศหายใจไปได้สิบนาที หรือเรียกง่ายๆ ว่า เธอได้ตายไปแล้วนั่นเอง พ่อเปิ่นกับแม่เรไรร้องไห้แทบจะขาดใจ แต่แล้วน้ำหวานก็ฟื้นขึ้นมาจากความตาย ทุกคนตกใจก่อนจะกลายเป็นความดีใจเป็นที่สุด น้ำหวานเองก็แปลกใจว่าทำไมเธอไม่หายใจไปสิบนาทีแล้วจึงฟื้นขึ้นมาได้ แต่ยังไงก็ช่างเถอะ...เธอไม่ตายก็ดีแล้ว น้ำหวานเล่าเรื่องที่ชายคนนั้นเป็นโจรปล้นธนาคารให้กับพ่อเปิ่นและแม่เรไรฟัง ทั้งคู่ตกใจที่ดันหาเหาใส่หัวซะแล้ว พ่อเปิ่นคิดๆๆๆ แล้วคิดได้ว่า ถ้าอย่างนั้นวันที่ชายคนนั้นมา เขาจะใจดีสู้เสือแล้วคืนเงินให้กับชายคนนั้น น้ำหวานหวังว่าเรื่องจะจบลงด้วยดี หลังจากที่น้ำหวานฟื้นขึ้นจากความตาย เธอก็รู้สึกเหมือนถูกสะกดรอยจากชายคนนึง (ไม่ใช่โจรปล้นธนาคารคนนั้น) กับหญิงอีกคนนึง น้ำหวานรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นไอ้พวกที่ปล้นธนาคารแน่ๆ น้ำหวานต้องอาศัยความเป็นคนในพื้นที่จึงหนีเอาตัวรอดจากชายหญิงคู่นั้นมาได้ และแล้ววันที่เจ้าโจรปล้นธนาคารนัดไว้ก็มาถึง พ่อเปิ่นสารภาพว่าไม่รู้จริงๆว่าของเหล่านั้นอยู่ไหน พร้อมกับคืนเงินให้กับโจรปล้นธนาคารคนนั้น แต่เจ้าโจรกลับไม่พอใจเพราะพ่อเปิ่นดันหลุดพูดเรื่องเงิน ทำให้เจ้าโจรคิดจะฆ่าปิดปากทั้งตำหนัก แต่แล้วน้ำหวานก็เข้ามาขวางเอาไว้ วินาทีที่น้ำหวานมองหน้าของเจ้าโจรนั่น ภาพการปล้นธนาคารและเส้นทางการหลบหนี และเงินที่ซ่อนอยู่ก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน วินาทีที่เจ้าโจรนั่นจะเหนี่ยวไก น้ำหวานก็บอกว่าเธอรู้ว่าน้องชายเขาซ่อนเงินเอาไว้ที่ไหน ที่ใต้สะพานข้ามคลองน้ำหวานบอกกับเจ้าโจรคนนั้นว่าน้องชายของเขาซ่อนเงินเอาไว้ที่ใต้สะพานโดยผูกติดไว้กับไม้โดยมีผักตบชวาคอยบังไว้ เจ้าโจรให้ไม้ดำลงไปเอาขึ้นมา เพราะถ้าไม่มีอยู่จริง ทั้งหมดจะโดนยิงเรียงตัวทันที แต่แล้วทุกคนก็ดีใจเหมือนได้เกิดใหม่เพราะไม้ดันเจอถุงเงินซ่อนอยู่ใต้น้ำจริงๆ ไม้รีบเอาขึ้นมาให้กับเจ้าโจรนั้น เจ้าโจรดีใจที่ได้เงินคืน ก่อนจะหันกระบอกปืนมาจะฆ่าทุกคนปิดปาก น้ำหวานตกใจเพราะเจ้าโจรไม่ทำตามสัญญา วินาทีที่เจ้าโจรนั้นจะเหนี่ยวไก อยู่ๆ ชายกับหญิงคู่นั้นก็เข้ามาช่วย ก่อนจะจัดการกับเจ้าโจรปล้นธนาคารจนสิ้นฤทธิ์ เมื่อเจ้าโจรหมดฤทธิ์แล้วชายกับหญิงคู่นั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ทำให้น้ำหวานสงสัย เพราะเธอเคยเชื่อว่าทั้ง 2 เป็นพวกของเจ้าโจรปล้นธนาคาร แสดงว่าเธอคิดผิด พ่อเปิ่นกับแม่เรไรแปลกใจที่น้ำหวานสามารถบอกที่ซ่อนเงินได้ น้ำหวานบอกว่าอยู่ๆ มันก็เห็นขึ้นมาเอง พ่อเปิ่นกับแม่เรไรดีใจกันใหญ่ เพราะนั่นหมายถึงน้ำหวานจะต้องกลายมาเป็นเจ้าแม่อีกคน น้ำหวานได้ยินอย่างนั้นก็รีบชิ่งทันที แต่แล้วน้ำหวานก็ต้องชะงักไปเมื่อได้พบกับชายกับหญิงคู่นั้น น้ำหวานจะวิ่งหนี แต่ชายกับหญิงคู่นั้นก็บอกความจริงให้กับน้ำหวานฟังว่า ที่จริงแล้วเขาคือ รตอ.คมกฤช (กัณตพงศ์ บำรุงรักษ์) เป็นตำรวจกองปราบปรามที่ถูกคัดเลือกให้มาทำภารกิจลับของชาติ โดยที่ พ.ต.ต.เอกยุทธ (โอลิเวอร์ บีเวอร์) หัวหน้าหน่วยของเขาไม่ได้บอกว่าภารกิจนั่นคืออะไร บอกเพียงอย่างเดียวคือให้คุ้มครองผู้หญิงที่ชื่อน้ำหวาน เรื่องนี้สร้างความสงสัยให้กับคมกฤช และ จ่าแก้ว... (ต๋อง ชวนชี่น) จ่าตำรวจรุ่นพี่ ผู้ซื่อตรงทุกสถานการณ์ และเป็นคู่หูกับคมกฤชมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เพียงแต่คมกฤชกับจ่าแก้วที่อยากรู้ว่าน้ำหวานมีความสำคัญยังไงถึงต้องให้เขามาคุ้มครอง แม้แต่ ร.ต.อ.ชนะศึก...คู่ปรับตลอดกาลของคมกฤชเองก็อยากรู้เช่นกัน เพราะเรื่องอะไรที่ทำแล้วได้หน้าได้ความดีความชอบ ชนะศึกจะไม่รอช้าอยู่แล้ว แล้วความจริงก็เฉลยจาก อเดล ทับสะอ้อน (รฐกร สถิรบุตร) (เป็นลูกครึ่งอเมริกา – สุรินทร์) ว่าเธอเองก็เป็นสายลับจากหน่วยงานวิทยาศาสตร์ที่เป็นหน่วยงานลับของประเทศ ได้รับหน้าที่ให้มาคุ้มครองน้ำหวาน เพราะคอมพิวเตอร์สมองกลของสหรัฐอเมริกาบอกว่า น้ำหวานคือผู้หญิงที่จะมากอบกู้โลกจากเหล่าอธรรม เพราะน้ำหวานมีความสามารถพิเศษที่สามารถล่วงรู้เหตุการณ์ในอดีตและอนาคตได้ น้ำหวานได้ยินอย่างนั้นก็เป็นลมล้มทั้งยืน น้ำหวานตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก่อนจะดีใจเพราะคิดว่าเธอคงจะฝันไปว่าเธอคือผู้หญิงที่จะกอบกู้โลก แต่แล้วน้ำหวานก็ต้องอึ้งไปเพราะเธอเห็น อเดล...มาเปิดแผงขายพระเครื่องที่หน้าวัดใกล้บ้าน ส่วนคมกฤชก็มาเปิดร้านกาแฟใกล้ๆ ตำหนักเธอ พร้อมกับที่ทั้ง 2 มาหาเธอแล้วยื่นภารกิจแรกให้กับเธอ นั่นก็คือการตามหาสายลับของกองกำลังข้ามชาติ ที่กำลังจะเข้ามาก่อวินาศกรรมในประเทศไทย !!! เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อต้องติดตามกัน...