กั๊กกะกาวน์

กั๊กกะกาวน์ (My Space) (2547/2004) “กั๊กกะกาวน์“ ผลงานภาพยนตร์ก้าวแรกที่เต็มไปด้วยพลังสร้างสรรค์อันเต็มเปี่ยมของ “นักศึกษาชั้นปี 4 วิชาเอกภาพยนตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์” กว่า 28 (มั่ว)หัวใจที่มุ่งมั่นที่จะเดินทางบนแผ่นฟิล์ม พวกเขาเลือกที่จะตามหา “โอกาส” ที่จะทำให้ภาพยนตร์สารนิพนธ์ซึ่งเป็นโปรเจกต์สุดท้ายที่พวกเขาจะได้ทำร่วมกันภายในรั้วมหาวิทยาลัยของพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่ “หนังนักศึกษา” ธรรมดาๆ ที่จำกัดคนดูเพียงกลุ่มแคบๆ โดยมีหัวหอกหลักอย่างสองผู้กำกับ “วิทิต คำสระแก้ว” และ “ฤทธิชัย สิริประสิทธิ์พงศ์” ที่หนังสั้นของพวกเขาเคยได้รับรางวัลช้างเผือก มูลนิธิหนังไทย เขียนบทและกำกับภาพยนตร์ และโปรดิวเซอร์ที่หลายคนรู้จักในฐานะนักร้อง “นิหน่า-สุฐิตา เรืองรองหิรัญญา” กุญแจสำคัญที่ทำให้ “ความมุ่งมั่น” ของพวกเขาไป “เข้าตา” ผู้กำกับและโปรดิวเซอร์มือทองอย่าง “ปรัชญา ปิ่นแก้ว” ที่มีส่วนสำคัญในการเป็นที่ปรึกษาและสนับสนุนในส่วนงานด้านโปรดักชัน รวมไปถึงรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะที่ต่างร่วมช่วย “ปลุกปั้น” ให้หนังเรื่องนี้กลายเป็น “หนังใหญ่” ที่ใครหลายคนต้องจับตามอง รวมไปถึงการผลักดันให้ภาพยนตร์เรืองนี้ได้เข้าไปอยู่ในโปรแกรมฉายของค่ายหนัง “สหมงคลฟิล์ม อินเตอร์เนชั่นแนล” ได้เป็นผลสำเร็จ และละลายเส้นแบ่งกั้น “ความเป็นมืออาชีพ” และ “มือสมัครเล่น” อย่างสิ้นเชิง “คงไม่มีใครเข้าใจวัยรุ่นเท่ากับวัยรุ่นด้วยกัน” และโดยเฉพาะเรื่อง “ความรัก” ซึ่งภาพยนตร์เรื่องนี้นำเสนอผ่านมุมมองที่ “เข้าถึง” ความรู้สึกของ “ความเหงา“ ที่วัยรุ่นและใครหลายๆ คนต้องเผชิญ การตั้งคำถามกับ “ชีวิต“ และ “ความรัก“ ผ่านตัวละคร “ป่าน“ นศ.แพทย์ชั้นปี 4 ที่กำลังตามหาว่าจริงๆ แล้วชีวิตในแต่ละวันนั้นเธออยู่เพื่ออะไร ท่ามกลางความเหงานั้น เธอรอคอยอะไรหรือใครบางคนอยู่ แล้วช่วงชีวิตหนึ่งก็ทำให้ป่านพบกับ “นิค” ช่างภาพอิสระอารมณ์ศิลปินที่อาศัยอยู่ห้องตรงข้ามกับเธอ หลายครั้งที่เจอกันไม่มีใครกล้าเริ่มบทสนทนา จนวันหนึ่งที่นิคเอ่ยปากคุยทั้งสองจึงเริ่มต้นที่จะมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกัน ทั้งสองเริ่มเรียนรู้กันและกัน “เธอ” สอนให้ “เขา” ได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจผู้อื่น แต่ “เขา” สอนให้ “เธอ” ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ และรู้จักกับคำว่า “รัก“ ที่จะไม่มีวันเลือนไปจากความทรงจำ “ความเหงา” ทำร้ายใครหลายๆ คน แต่บางครั้งมันก็พาให้ใครบางคนมาพบกัน…