โสมส่องแสง

เรื่องย่อ : โสมส่องแสง (2537/1994) “เมื่อจ้อยมา จ้อยคิดว่าจะมาตายกับพี่…พี่ก็จะตายกับจ้อยจะไม่ไปไหนหรอกต้องกลับเวียงสรอง ไปหาจ้อยเสมอเวียงสรอง คือภาระของจ้อยเท่ากับของพี่” โรสลาเรน นามปากกานี้ นำความประทับใจที่อ่อนหวานและความสิเน่หาที่ติดตรึงหัวใจของคุณมาแล้ว จากนวนิยายเรื่อง “ในฝัน” “ค่าของคน” “ทางรัก” และ “สายสัมพันธ์” บัดนี้ ณ บ้านวรรณกรรม นำรักระหว่างรบของ “จ้อยและภูริต” ที่แสนเสน่ห์ใน “โสมส่องแสง” นวนิยายยอดนิยมที่นักอ่านทั้งประเทศชื่นชม และไทยทีวีสีช่อง 3 เคยแพร่ภาพเป็นละครฟอร์มใหญ่แห่งปี 2537 มาพบคุณอีกครั้งหนึ่ง หัวใจที่สว่างไสวและเดียงสาใสบริสุทธิ์ ของเจ้านางน้อยรอยคำ ที่ผูกพันกับนายทหารไทย “ผู้พันภูริต” ผู้ที่หลายคนตั้งคำถามเสมอว่า เขาเป็นใคร ทำไมต้องมารบเพื่อเวียงสรอง? ภูริต…ทุกลมหายใจของเขา…เพื่อเพื่อน…เพื่อนของเขา…เจ้ารอย! รอยอินทร์ หากเมื่อเวียงสรองล่ม เสด็จพ่อของเจ้ารอยคือเจ้าหลวงแห่งเวียงสรอง กำลังจะถูกประหารชีวิต! ภูริตคือเพื่อนตาย…ที่อาสารุกเดี่ยวเขาเวียงสรอง เพื่อช่วยเจ้าหลวง หากภาพที่เห็นกับตา เขาไม่มีวันลืม ไม่มีวันบอกรอยอินทร์…ว่าเจ้าหลวงตายอย่างไร! ไอ้จ้อย…คือหนุ่มน้อยใบหน้างดงาม ที่เขาและมัน ต่างช่วยพากันออกจากเวียงสรองสู่ชายแดน…ฐานที่มั่นของ “เวียงสรองกู้ชาติ” ที่เจ้ารอยอินทร์ ปักหลักสู้…กู้แผ่นดิน! บัดนั้น…ความผูกพันเริ่มต้นแนบแน่น แล้วหัวใจดวงหนึ่งของไอ้จ้อย “เจ้านางรอยคำ” และหัวใจอีกดวงหนึ่งของภูริต ก็ร้อยเข้าเป็นดวงเดียวกัน…หากเจ้าพี่รอยอินทร์คือองค์เจ้าหลวง ที่ต้องเทิดทูนเหนือเกล้า “ภูริต” ก็คือ ชีวิตของเจ้านางน้อย…รอยคำ! ข่าว “เจ้าหลวงแห่งเวียงสรอง” สิ้นพระชนม์! บัดนี้ เจ้ารอยอินทร์-เจ้านางรอยคำ สองพระองค์กอดซบโศกาดูรในความสูญเสียร่วมกัน เสียยศ เสียฉัตร เสียเมือง ไม่มี “บ้าน” จนกว่าจะกวาดล้างทรราชให้หมดจากแผ่นดิน…คนทั้งแผ่นดินเวียงสรอง หากไม่มีใครมาสั่งสมความแค้น เลือดนักสู้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? บัดนี่มิใช่จนเลือดตากระเด็นหรอกหรือ จึงจับอาวุธขึ้นต่อสู้! การรบรุกจะเริ่ม วนเวียนล้มตาย ไม่มีที่สิ้นสุด ตายถมแผ่นดินเวียงสรองให้หมด ค่อยเหยียบศพคนสุดท้ายขึ้นปกครอง “ตราบใดที่ตีนยังเหยียบแผ่นดินของเรา เราไม่พูดถึงคำว่า แพ้!” เจ้านางรอยคำ…จะหางามสามโลกก็เหลือหา สมเป็นนางพญาอันสูงส่ง…ในวันหน้ามันจะเป็น “นางพญา” ณ ที่ใดก็ตาม หากสำหรับเขามันคือ “ไอ้จ้อย” ที่ฝังรอยคำไว้ในหัวใจ “เมื่อจ้อยมา จ้อยคิดว่าจะมาตายกับพี่…พี่ก็จะตายกับจ้อยจะไม่ไปไหนหรอก…พี่สัญญาจะไม่มี วันทิ้งจ้อย ทิ้งเจ้าหลวง พอใจไหม?” ประโยคนี้ ยิ่งเสียกว่าปีติใด ประโยคนี้ยิ่งเสียว่าคำว่า เพราะมิใช่หมายแค่รักเดียว หากเขารักแผ่นดิน รักคนทั้งแผ่นดินของจ้อยด้วย “ถ้าคุณริต…อยู่ที่ไหน จ้อย…ไปหาได้ไหม?” ภูริตเต็มตื้นมันผูกพันแน่นหนา แต่เขาต้องคอย มันมีหน้าที่…คนทั้งเวียงสรองรอมัน…หากมันรอ…รอคนคนเดียว…ภูริต! ถ้าเจ้าหลวงรอยอินทร์ เหมือนดวงสุริยาฉายแสงให้ความอบอุ่นแก่แผ่นดินเวียงสรอง เจ้านางรอยคำ ย่อมคือดวงจันทร์อ่อนนวลให้ความเย็นตา ชุ่มฉ่ำใจแก่ชาวเวียงสรอง เพื่อเพื่อน…เพื่อรักด้วยชีวิตหน้าที่ รับผิดชอบคือคำตอบที่รบอยู่ไม่รู้สิ้น! อกอุ่น นี้กว้าง แข็งนัก ปกปักษ์ รักษาจำได้ ยามทุกข์ ยามมี โพยภัย อุ่นใน อกนี้ อย่ามีเกรง.......