อย่าลืมฉัน

เรื่องย่อ : อย่าลืมฉัน (2541/1998) แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย นี่คือนวนิยายที่ตรึงอยู่ในหัวใจผู้อ่านมาแล้วมากกว่าสองทศวรรษ อย่าลืมฉัน...อย่าลืมวันเชยชิดพิสมัย อย่าลืมวันอำลาด้วยอาลัย อย่าลืมใจที่สั่งว่า...อย่าลืมกัน บทประพันธ์ที่จำทำให้คุณหวนคิดถึงช่อดอกไม้สีม่วงอ่อนหอมระรวย กลีบบางใสราวกับแพร เยื่อไม้คลี่ซ้อนเป็นพุ่ม จากสีเข้มจนจางแซมด้วยใบเขียวขจี ดอก ฟอร์เกตมีน้อท ใช่...อย่าลืมฉัน ดอกไม้แห่งรักและคำมั่นสัญญา ใช่...เธอว่าเธอจะไม่ลืมเขา เขาว่าเราจะไม่ลืมกัน เพราะรักและผูกพัน ก่อนอำลาด้วยอาลัย จึกฝากแหวนรูปดอกไม้ห้ากลีบสวมใส่ติดนิ้ว และ “อย่าลืมฉัน” กลีบบางใสไว้เพื่อย้ำรอยจารจำในหัวใจของสองเราว่า จะมีเพียงกันและกันนิรันดร อย่าลืมฉัน... แม้รักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย หากกาลเวลา ไยจึงพัดพาคำสัญญาให้พลัดหาย และหัวใจ ไยจึงวายสวาทวอด ใช่...เมื่อใดวายสวาทวอดจึงถอดเอย เพราะหัวใจชอกช้ำถูกซ้ำเติมให้ชอกช้ำยิ่ง เพราะหัวใจที่เจ็บยิ่งแล้ว ไม่เคยได้รับการเยียวยา หรือแยแส ใจเอ๋ยใจ จึงค่อยๆ ละลาย ละลายใจที่เคยกระซิบว่า...อย่าลืมกัน กรีดรอยซ้ำย้ำแผลเก่าจนร้าวรวด ถึงเจ็บปวดอย่างไรไม่เอ่ยถึง จะจำรสช้ำไว้ให้ตราตรึง จนกว่าจะถึงวันของเรา...จะเอาคืน บทเรียนแห่งหัวใจไม่เคยมีบทเดียว และ “อย่าลืมฉัน” ก็คงเป็นเช่นนั้น เมื่อรักกัน ย่อมไม่ใครอยากพราก เมื่อหัวใจเดียวกัน ย่อมไม่อยากให้มีคนอื่นอีก วันนี้เรามาร่วมกันรักษาหัวใจของคนที่รักเรากันเถอะ ทุกของผู้อันเป็นที่รัก ย่อมไม่พ้นความทุกข์ของตัวเราเอง เขมชาติ-สุริยง อย่าลืมฉันและแหวนวงนั้น ย่อมเป็นอุทาหรณ์แห่งรักนี้เป็นอย่างดี