ดงผู้ดี

ดงผู้ดี (2552/2009) ตั้งแต่ จำความได้ ขมรู้แต่ว่าโลกแคบๆ ของตัวเองนั้นมีแต่แม่คนเดียงเท่านั้น แขซัดเซพเนจรมากับลูกตั้งแต่ยังแบเบาะ ครูสมพรเจ้าของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด เวทนาจึงรับเลี้ยงแม่ลูกไว้ แขทำงานเป็นภารโรงแลกกับการที่ครูสมพรให้ โอกาสขมได้เรียนหนังสือ แขหวังในสิ่งเดียวคือสักวันความทรงจำว่าตนคือใครจะกลับมา เพราะลูกจะได้ไม่ต้องลำบากอีกต่อไป จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อครูสมพรเรียก ซ้อมวงมโหรีเครื่องสายเพื่อแสดงในงานวันเกิดท่านผู้ว่าฯ พี่ชายของเธอ เสียงเพลงโสมส่องแสงเหมือนปลุกเร้าบางสิ่งในจิตใต้สำนึกของแขแขร้องเพลงโสม ส่องแสงได้อย่างไพเราะ พร้อมๆ กับความทรงจำบางส่วนของแขกลับคืนมา ใน วันงานซึ่งขณะที่แขได้รับเกรียติให้ร้องเพลงโสมส่องแสงนั้นความทรงจำของ แขกลับมาจริงๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของ พิทย์ รุ้งพราย ซึ่งก็จดจำแขได้เพราะเสียงเพลงโสมส่องแสงเช่นเดียวกัน แต่ในนาทีสุดท้ายของเพลง แขก็ขาดใจตาย แต่ก่อนจะสิ้นลมหายใจ แขยังได้มีโอกาสฝากฝังขมกับพิทย์ รุ้งพราย ซึ่งใครๆ ก็เข้าใจว่าคือพ่อของขม พิทย์ รุ้งพราย พาขมเข้ากรุงเทพทันที หลังจากฝากฝังเรื่องงานศพของแข ให้ครูสมพรช่วยจัดการ พิทย์ รุ้งพราย หรือจริงๆ แล้วคือ ชวาล สุรบดินทร์ พาขมมาที่บ้านพุทธชาด บอกขมว่า เขามีความจำเป็นที่จะต้องพาขมมาฝากให้อยู่ที่นี่เพียงชั่วคราว เมื่อตนพร้อมเมื่อไหร่จะกลับมารับตัวขมไปอยู่ด้วยกัน รังสรรค์ รัตนเดชากร เผชิญหน้า พิทย์ รุ้งพรายอย่างน้ำท่วมปากและจำเป็นต้องรับคำเรื่องดูแลขมอย่างเลี่ยงไม่ได้ (รังสรรค์เคยเป็นหนี้ชวาลก่อนใหญ่ที่ไม่มีทางมีปัญญาใช้คืนได้) ตั้งแต่วันนี้ขมก็เฝ้าชะเง้อรอคอยการกับมาของพิทย์ รุ้งพราย ทุกวันเพราะชีวิตบ้านพุทธชาดนั้น ความทุกข์มีมากกว่าความสุขแต่ถึงกระนั้นกำลังใจอย่างเดียวที่ขมเฝ้าปลอบ ประโลมใจตัวเองก็คือสักวันพ่อจะมารับตนไปจากที่นี่